Het zit er bijna op

Na deze week begin ik weer te werken. Dan zitten mijn drie weken vakantie erop. 

In zekere zin is vakantie een vorm van paal en perk stellen. Een periode waarin je jezelf ruimte geeft om andere dingen te doen dan je normale dagelijkse beslommeringen. 

Met vrienden zijn we een paar dagen in de Hunrück-Saarland wezen wandelen. Zij maakten samen met hun hond voor het eerst zo’n trip. De wandelpaden liepen direct langs onze vakantiewoning. Het is wennen als je niet eerder in geaccidenteerd terrein hebt gelopen. Belangrijk is dan ook om goed op de signalen van je lichaam te letten. Zij vertellen je namelijk iets over je conditie, over hoe het met je is.

Hondenbezitters dienen daarnaast ook goed te kijken naar de conditie van hun viervoeter. Daar ontbrak het in ons groepje niet aan. Onze vrienden waren erg zorgzaam en namen op onze tochtjes niet alleen water voor zichzelf mee maar ook voor de hond. Verder werden er regelmatig pauzes ingelast. 

Ons looptempo liep niet altijd synchroon. Meestal ben ik degene die iets afwijkt. Niet omdat ik het niet meer gezellig vind om samen te lopen, maar omdat ik merk dat mijn lichaam om een ander, vaak gelijkmatiger tempo vraagt. Wanneer ik daar te veel van afwijk zakt mijn conditie als een plumpudding in elkaar, en wordt een wandeltocht uiteindelijk loodzwaar met als gevolg dat ik er niet meer van geniet. 

Vroeger vond ik het moeilijk om mijn eigen tempo (Lees: weg) te gaan. Nu niet meer want wanneer ik dat niet doe vaart er uiteindelijk niemand wel bij.
Het helpt dat Paul tegen me zegt: ‘Ga maar alvast. Loop gewoon je eigen tempo, wij komen wel.’ Dat hoeft hij steeds minder vaak hardop uit te spreken. Het is niet dat ik zijn toestemming nodig heb, maar het geeft me soms wel net dat ene duwtje in de rug wat me helpt om goed voor mezelf te zorgen.

Soms halen ze mij weer in, wanneer ik mijn kuiten even rust geef, en soms sta ik bovenaan of onderaan al op ze te wachten. Ik spreek ook altijd de wens naar alle anderen uit om goed hun eigen grenzen in de gaten te houden zodat ze hun eigen tempo kunnen bepalen, ook al wijkt dat af van de ander. Of ze dat doen, is uiteindelijk aan hen zelf.
Wie geef jij weleens een liefdevol zetje, waarmee je de ander eraan herinnert goed voor zichzelf te zorgen? 

In het gebied waar wij liepen ontstaan er niet zo snel gevaarlijke situaties. Vooral niet als het weer stabiel is en het droog is. Er is echter niets zo veranderlijk als het weer. Een regenbui kan een, eens zo rustige wandelweg veranderen in een snelstromende rivier.

Wanneer je in het hooggebergte loopt, met soms moeilijke passages, is het niet alleen van levensbelang voor jezelf maar ook voor de rest van de groep, dat iedereen open en eerlijk is over zijn eigen kunnen. ‘Ik durf niet te vertellen dat ik tegen mijn grens aanloop’, is daar zeker een absolute ‘not done’! Dan breng je niet alleen jezelf, maar ook ieder ander uit de groep in gevaar. Bekijk dit eens in een wat breder perspectief en pas dit dan eens toe op andere aspecten in je leven. Durf jij paal en perk te stellen? 

We hebben heel wat kilometers gelopen. Niet alleen in Duitsland maar ook toen we weer thuis waren. In augustus bloeit de heide. Dat brengt me terug naar de tijd dat ik op de Veluwe woonde waar je kilometers ver door heuvelachtig heidelandschap kunt wandelen en fietsen. Ik ging op zoek naar heidegebieden in onze directe omgeving en hoefde niet ver te zoeken.

Wanneer je vanuit de parkeerplaats bij de Busjop gaat wandelen wisselt heidelandschap zich af met bossen. De IJslandse paarden hebben we er niet gezien, maar na onze wandeling hebben we wel heerlijk genoten van een ‘aangeklede’ kop koffie op het terras van het restaurant.

We hebben bij de Brunssummerheide gewandeld en bij Someren-Eind. Maar vandaag liepen we over de Strabrechtse Heide en waren wat later terug dan verwacht. Jemineetje wat was het daar druk, vooral met fietsers. Maar wanneer je van de brede paden afwijkt kom je daar vaak locals tegen die graag een praatje met je maken. Een ruiter te paard wees ons een prachtige route. Ver van alle drukte midden door het paarse heidelandschap. Slechts hier en daar kwamen we een wandelaar tegen. Wat hebben we genoten en ik was blij dat ik mijn oude wandelstokken mee had die tegenwoordig weer hip zijn.

Wandelplezier begint met een goede voorbereiding en een passende uitrusting. Mijn schoenen waren aan vervanging toe en na een tip van een vriendin ging ik naar Bob Adventure store waar ik een afspraak had met Bob zelf. Een echte aanrader.  Geen slimme verkooppraatjes maar wel goede adviezen. Ik ging met twee paar schoenen naar huis. Ik heb ze dan ook niet alleen nodig voor vakantie maar ook voor mijn werk als wandelcoach. Ze lopen super. Ik heb aardig wat nieuwe plekjes ontdekt en weer ideeën opgedaan voor mijn werk. Na de zomervakantie, op kermismaandag, begin ik weer en heb er ontzettend veel zin in! Jij ook? Zo niet, kijk dan eens waar de schoen wringt?

-Lisette – 

In de rubriek ‘Mindfulness’ schrijft Lisette Poell over haar werk in de praktijk ‘Jij bent Oké’. Ze geeft tips hoe Mindfulness te integreren is in het dagelijks leven. Lisette is gediplomeerd coach/counselor en Mindfulness Based Cognitive Therapist/trainer. Naast (digitale) coaching geeft ze trainingen en workshops op het gebied van Mindfulness en intuïtief schrijven. Ze werkt vanuit verschillende locaties. In het verleden werden nogal eens paarden ingezet maar tegenwoordig trekt ze steeds vaker, al wandelend met  cliënten de natuur in. Nieuwsgierig geworden? Kijk op de website www.jijbentoke.nl  en ook op Facebook , LinkedIn en ook op Instagram. Heb je een vraag of opmerking stuur me een mail.