21 juni is het vaderdag. Dit jaar valt het weer samen met de verjaardag van mijn vader. Hij zou 97 jaar zijn geworden, zij het niet dat hij al op 76 jarige leeftijd aan longkanker is overleden.
Phohhh, wat deed dát pijn…. Ik leerde waardevolle levenslessen van mijn ouders. Sommige daarvan kom ik nu als volwassene weer opnieuw tegen.
Tegenslagen weerhielden mijn vader er niet van om intens van al het goede in het leven te genieten. Over het algemeen was het een contente man die zichtbaar genoot wanneer hij een glimlach op je gezicht kon toveren. Doch niets menselijks was hem vreemd. Ondanks vele tegenslagen had hij oog voor al het moois op deze wereld en zag hij het kwetsbare en goede in de mens.
Toen ik laats koffievisite kreeg van een vriendin, bleef ze plotsklap stilstaan voor de teunisbloemen. Ze stonden bijna op het punt tot bloei te komen. Nog een paar dagen wachten.
Enthousiast begon ze te vertellen over een herinnering aan mijn vader. Hartverwarmend hoe ze nu, ruim 40 jaar later, nog steeds vol vuur en liefde vertelde over de keukenstoel op het gras.
Zo ging dat vroeger bij ons thuis op de St. Gerardusstraat in Nederweert-Eind. Kwam je voor het eerst bij ons over de vloer, in de tijd dat de teunisbloem bloeide, dan zette hij een keukenstoel op het gazon en vroeg je daarop plaats te nemen. Vervolgens vroeg hij je vriendelijk om je ogen geen moment van de bloem af te wenden. ‘Ga maar zitten en kijk goed. Heb geduld.’ Is alles wat hij dan zei.
Misschien vraag je je nu af wat er zo bijzonder is aan een teunisbloem? En waarom deze (berm)bloem in juni door mijn vader als de koningin van onze tuin werd gezien? Zodra de zon ondergaat ontvouwen zich de gele bloemen. Blaadje voor blaadje. En als ze helemaal open zijn, verspreiden ze een heerlijke geur door je tuin. Met hun heldere kleur steken ze fel af tegen de steeds donker wordende lucht.
Op verjaardagen ging het over die mooie gele bloemen. ‘Nellie, hoe heten ze ook alweer?’ vroeg hij dan voor de zoveelste keer aan mijn moeder. Die antwoordde dan met:’De teunisbloem Karel.’
Andere mensen reageerden dan weleens met: ‘Ach wat. Die groeien toch gewoon overal in de berm.’
Elke avond stond mijn vader weer opnieuw bij die plant te kijken. Zichtbaar genietend.Hij maakte anderen graag deelgenoot van zijn ervaring. Doch magie laat zich niet in woorden vangen. Dat had hij al snel begrepen. De enige manier om het goed over te brengen was, door het je zelf te laten ervaren. Op een keukenstoel op het gazon…
Mijn lieve vader heeft nooit over Mindfulness gehoord. Hij deed gewoon wat in hem opkwam. In al zijn eenvoud stilstaan bij het doodgewone, het alledaagse. Met een houding van openheid en nieuwsgierigheid. Wanneer je oog kunt hebben voor al het moois en het goede in het leven, is het makkelijker om te gaan met tegenslagen. Daar waar anderen vastliepen, begon hij telkens weer opnieuw.
Tegenwoordig verpakken we dit soort vaardigheden in termen zoals Mindfulness. Waarin ieder zich makkelijk kan herkennen. Geen wonder dat het zo natuurlijk voelt. Je ontmoet er immers je meest eigen natuur.
Dankjewel pap voor je wijze lessen.
Welke levenslessen herinner jij je van je vader?
– Lisette –
- 2 juli workshop intuïtief- en reflectief schrijven.
Er zijn nog 2 plekken vrij.
In de rubriek ‘Mindfulness’ schrijft Lisette Poell over haar werk in de praktijk ‘Jij bent Oké’. Ze geeft tips hoe Mindfulness te integreren is in het dagelijks leven. Lisette is gediplomeerd coach/counselor en Mindfulness Based Cognitive Therapist/trainer. Naast (online) coaching geeft ze trainingen en workshops op het gebied van Mindfulness, communicatie en intuïtief schrijven. Ze werkt vanuit verschillende locaties. In haar werk betrekt ze, waar mogelijk, de natuur. Nieuwsgierig geworden? Kijk op de website www.jijbentoke.nl en ook op Facebook , LinkedIn en ook op Instagram. Je vindt haar profiel ook op coachfinder, een initiatief van Psychologie Magazine. Heb je een vraag of opmerking stuur me een mail.
Geef een reactie