Een juiste mindset is super belangrijk om niet weer opnieuw in die vermoeidheidsfuik terecht te komen. Even zo belangrijk is dat werkgevers de terugkomst van langdurig zieken zorgvuldig voorbereiden. Recentelijk zat een jongeman van 29 jaar tegenover me die me toestemming heeft gegeven een gedeelte van zijn verhaal te delen.
Gedurende de 6 maanden dat hij thuis was kreeg hij psychologische hulp en krabbelde weer langzaam overeind waarna het re-integratieproces begon. De bedoeling was dat hij op therapeutische basis zou starten. De bedrijfsarts had aangegeven dat het belangrijk was te beginnen op een paar vaste dagen én op vaste tijden en dán pas langzaam uit te breiden. De eerste twee weken 3 dagen, niet meer dan 2 uurtjes per dag en na elk half uur een paar minuten pauze. Hij had daarbij de nadruk gelegd op een vaste structuur en vastgestelde evaluatiemomenten met zijn leidinggevende. Dat bleek al snel een probleem te zijn. Hij werd op willekeurige tijden ingedeeld (zelf noemde hij het gaatjes opvullen) waardoor een vaste structuur ver te zoeken was. Bovendien zat er op de eerste dag iemand anders op zijn werkplek die niets van zijn komst afwist en het druk had. De manager die deze werkafspraak had gemaakt had die dag notabene verlof. Er was een nieuw computersysteem in gebruik genomen en hij kwam niet voor op de lijst met mensen die toegang hadden tot dit systeem. Dit alles gaf hem geen welkom gevoel.
In zijn verhaal geeft hij vele voorbeelden over wat er allemaal mis kan gaan. Toegegeven, de voorbereiding van deze werkgever liet nogal wat te wensen over. Met kromme tenen luister ik als hij vertelt dat vastgestelde evaluatiemomenten zich afspelen bij de koffiemachine of in de wandelgangen. Nadat hij was uitgeraasd en verteld had wat er volgens hem allemaal mis was bij het bedrijf keken we naar zijn eigen mindset. In plaats van je pijlen te richten op dingen die bij een ánder moeten veranderen kijk je naar jezelf. Immers dat is degene waar jij invloed op hebt. Wat had je jezelf voorgenomen? Welke gedachten gingen daarbij door je hoofd? Wat vertel je jezelf allemaal?
Al snel kwam zijn verlangen, om weer te kunnen functioneren zoals voorheen naar voren. Zijn woorden waren: “Ik wil weer gewoon werken zoals ik altijd heb gedaan. Toen was het nog leuk. Ik doe er ook alles aan. Aan mij zal het niet liggen!”. Als ik hem vraag hoe dit tot nu toe voor hem werkt is het even stil en antwoordt hij: “Niet dus. Ik ben moe. Weinig puf om iets met vrienden af te spreken. Mijn vriendin zegt dat ik chagrijnig ben en inmiddels heb ik een conflict met mijn manager, maar dat zoekt hij zich zelf maar zelf uit.” Gewoon je werk weer willen doen zoals vroeger toen het nog leuk was is iets wat ik regelmatig hoor in mijn praktijk.
Wat mensen hierbij niet beseffen is dat dit ‘oude werken’ juist de reden is dat ze ziek zijn geworden. Het duurde niet lang voordat dit kwartje bij hem viel. Vanaf dat moment zijn we gestart met coaching vanuit het gedachtengoed Mindfulness. Mooi om te zien hoe deze man nu zelf de regie voert en stappen zet.
Belangrijk in elk re-integratieproces is de onderlinge communicatie waarvan de toon al wordt gezet tijdens het ziekbed. Het is belangrijk dat een zieke werknemer wordt erkent en dat er begrip is. Kwalitatieve communicatie is essentieel, niet alleen tussen de werkgever en de werknemer maar ook tussen de werkgever en de collega’s. Soms wordt er nogal geheimzinnig gedaan over de afwezigheid van een collega. Als werkgever kun je altijd, met respect voor de privacy van de werknemer, de mensen op de werkvloer informeren en ze voorbereid op de terugkeer van een zieke collega.
Werken op therapeutische basis betekent dat je ‘overcompleet’ bent in de zin van, als het je te veel wordt kun je stoppen en naar huis gaan. Het is niet de bedoeling dat je beneden je niveau gaat werken maar het is ook zeer zeker niet de bedoeling dat je taken en verantwoordelijkheden worden toebedeeld die je op dat moment helemaal nog niet aankunt. Samen met je werkgever ben je verantwoordelijk voor het re-integratieproces, dat betekent dat je samenwerkt en elkaar niet onbedoeld tegenwerkt.
Communicatie kan soms ook tot obstakels leiden. Ik herinner me een praktijkvoorbeeld waarbij een werknemer verplicht werd elke week de teamleider te bellen waarbij deze op de stoel van een arts ging zitten en zich als een scheidsrechter gedroeg. Dan wordt terugkeer lastig. Gelukkig had ze veel steun aan de bedrijfsarts en is ze inmiddels weer aan het werk.
In mijn praktijk ontmoet ik regelmatig mensen die enigszins moeite hebben hun weg te vinden na langdurige ziekte. Er is vaak veel onwetendheid. In de vorige column schreef ik ‘Waar ga je heen?’ Als je niet weet waar je staat loop je misschien de verkeerde kant op of draai je rond in kringetjes. Dat laatste merkte deze cliënt ook. Hij besefte dat hij weer in dezelfde richting liep als waar hij vandaan was gekomen en had geen benul waardoor dit kwam. Toen hij eenmaal doorhad dat zijn mindset hem steeds in die richting dreef kwam er verandering.
-Lisette-
In de rubriek ‘Mindfulness’ schrijft Lisette Poell over haar werk in de praktijk ‘Jij bent Oké’. Ze geeft tips hoe Mindfulness te integreren is in het dagelijks leven. Lisette is gediplomeerd coach/counselor en Mindfulness Based Cognitive Therapist/trainer. Naast (digitale) coaching geeft ze trainingen en workshops op het gebied van Mindfulness en intuïtief schrijven. Ze werkt vanuit verschillende locaties. Soms worden paarden ingezet of trekt ze met haar cliënten de natuur in. Nieuwsgierig geworden? Kijk op de website www.jijbentoke.nl en ook op Facebook en LinkedIn. Heb je een vraag of opmerking stuur dan een mail.
Er zijn nog geen reacties geplaatst.