Terug naar de basis

Geheel in het perspectief van dit geliefde dorpsmedium, een gepaste lofzang over ‘onze’ fijne gemeente. Want, vooral na een periode van afwezigheid, merk je pas dat de liefde voor onze kleine, conservatieve sekte toch wel diep zit. Nederweert is als het gehandicapte zusje dat nog altijd in je kelder woont, stiekem hou je toch wel van d’r.

Waarom dan? Wat maakt deze opgeblazen kolonie van veehouderijen tot zoiets heimwee-opwekkends? Waar dankt Nederweert haar uitzonderlijke charme aan? Volgens mij zit het hem in de kleine dingen. 
Rijdend door Nederweert na een langdurige afwezigheid is een verademing; in dit prachtige bekrompen nederzettinkje tref je meer bekenden per honderd meter dan ergens anders mogelijk is.

Verder zit het ‘m in de pure conversaties waar Nederweert een alleenrecht op heeft: nergens anders ter wereld hoor je minimaal een half uur lang aan wat er allemaal mis in Nederweert. Vastgeroeste barveteranen vertellen de dagelijkse misères uit het leven van een Nederweertenaar. Zij vertolken wekelijks om tien over half drie in het weekend de crises die Nederweert teisteren. Weliswaar met gepaste nuance en relativering, want als het allemaal daadwerkelijk zo slecht zou zijn, zouden ze allang zijn verhuist.
Maar dat doen er maar weinig, verhuizen, eens Nederweert altijd Nederweert. Je neemt namelijk geen afscheid van je roots. Zoals de zoetgevooisde stem van Borsato ooit zong: wat dat betreft bestaat afscheid nemen niet.

Nederweert zal in nationale context altijd de zwakste van de klas blijven. Hier in Nederweert weet je toch dat je een beetje achterloopt ten opzichte van de grote steden, geeft niet. Je blijft namelijk toch wel van d’r houden, Nederweert verlaat je niet. Behalve als je in Nederweert-eind woont, wegwezen daar.