Werner Bloemers | De drie musketiers

Alsof ’t een soort boemerangeffect in het leven moet scheppen. Ik las vorig jaar dat de drummer van een bandje uit Engeland was overleden, met het bijna-jubileum van dat bandje in het vooruitzicht. Ik dacht toen: het is maar gewoon een bandje uit Engeland zonder drummer, en ik hoef ze dus niet meer als zodanig te zien.

Hoe zou Alexandre Dumas het hebben gevonden dat zijn boek ‘De drie Musketiers’ (1844) nog steeds een bron van inspiratie is voor het moderne leesvolk? Aramis, Arthos en Porthos kunnen, tezamen met de vierde musketier, D’Artagnan (gestorven in 1673 tijdens het beleg van Maastricht), nog steeds voor veel bewondering zorgen. Is het niet vanwege hun strijdlust, dan is ’t gewoon om even met je hoofd weg te zijn uit deze knettergekke wereld.

Op een dag zag ik drie oude mannen van een bandje uit Engeland. Het waren de onstuitbare Mick, de stoïcijnse Keith en de speelse Ronnie, met in hun achterhoofd ene Charlie als de vierde musketier. Ondersteund door een waar bejaardenverzorgingsensemble roeiden zij in het machtige galeischepen over de oceanen, de zeeën, de meren en de rivieren der muzikaliteit. Zij zongen hun gezangen van Homerus om hun 60-jarige Odyssee nogmaals glans te geven. Geen Angie, It’s only rock ’n roll of mijn favoriete nummer Wild Horses, maar wel Out of Time, Jumpin’ Jack Flash en het tekstueel gezien vreemde Sweet Virginia: de Rolling Stones. Het bandje uit Engeland waaraan zovelen onder ons een verslaving hebben.

Maar het zijn toch maar mooi de drie musketiers die het hele gevoel de juiste kant op duwen: het moderne ouder worden valt hier ook onder. Ook in de gemeente Nederweert is het nu eenmaal zo dat men moeilijk vrijwilligers kan vinden en dat de ouderen zoveel moeten blijven doen, voordat de jeugd het eindelijk oppikt. 

Het gaf mij ook een nostalgische gedachte: zo’n dertig jaar geleden had je nog regelmatig concerten in een van de bedrijfshallen in Budschop. Tijdens een van die concerten van de legendarische Weerter/Nederweerter band Watt’s in a Name, kregen twee kameraads en ik de geest. We vlogen de zaal, dreven de spot met ons evenwicht en bléérden totaal bezweet mee als de zanger Long Blood Animal inzette van de Golden Earring. Iedereen keek naar ons in plaats van naar de band te luisteren. Na afloop kregen we gewoon het welgemeende compliment: ‘jullie zijn knettergek!’

Nee hoor, we voelden ons de drie musketiers. Eén voor allen en allen voor één en dat soort gelul. En dat soort verbonden komen gelukkig nog regelmatig voor. Al is ’t in deze vreemde tijden nu eenmaal wat minder heroïsch dan in de verhalen van Alexandre Dumas.

Werner Bloemers,
Augustus 2022.