Halfvol

Het zijn geweldige tijden. Althans, op wat vrijheidsbeperkingen en het risico op een strijd tussen leven en dood op één van de drukbezochte intensive cares na. Máár, always look at the bright side of life, zongen de gekruisigde heren in Monthy Python al. Het zijn namelijk geweldige tijden voor personen met plasschaamte. Hun glas is de laatste tijd absoluut halfvol, en de andere helft staan ze fluitend en in alle rust in de pisbak te storten. Door de maatregelen in de horeca kunnen zij eindelijk in alle rust naar hun eigen gezeik luisteren.

Voor sommigen is het de normaalste zaak van de wereld. Gedurende een concert, voetbalwedstrijd of kroegavond lopen zij al lullend richting urinoir om vervolgens schouder aan schouder hun pies neer te laten klateren in wit Sphinx-sanitair. Helaas niet voor iedereen realiteit. Een select percentage van de horeca-gangers lijdt namelijk aan paruresis; plasangst die het onmogelijk maakt om te plassen in de (vermeende) aanwezigheid van anderen. U leest het goed, zij LIJDEN daaraan. Ook zij laten hun blaas namelijk tijdens bekerwedstrijden of festivals tot ongezonde afmeting opbollen tot deze het formaat heeft van de gemiddelde scooterhelm. Vervolgens huppelen zij in een licht manke draf richting pisbak om daar hun noodlot te aanschouwen. Rijen dik aan mensen die allemaal dezelfde tijd willen neerzetten bij de wc als Max Verstappen deed tijdens zijn pitstop bij de Grand Prix van Brazilië (1.82 seconden).

Schuifelend sluiten zij aan om in gedachten de bui -die niet gaat regenen- al te zien hangen. Als er vervolgens iemand vertrekt en dertig centimeter pisruimte vacant staat, drentelen zij met gebogen hoofd naar boven. Met mompelende motivatiespeeches spreken ze hun jongeheer streng toe: ‘’Dit is waar we dagelijks voor oefenen, dit is het moment.” Terwijl zij zich tussen twee piesende buurmannen in wurmen, ziet hun jongeheer vervolgens het daglicht. Links en rechts kletteren ferme stralen tegen het sanitair die de druk doen verdubbelen. Werkt niet bevorderlijk. De liters opgeslagen vocht lijken opeens voortijdig verdampt te zijn en een oorverdovende stilte trekt de aandacht van buren bij de pisbak. Zonder de toiletetiquette te overtreden (niet kijken!) concluderen deze buren dat er naast hen een man met een verlegen blaas staat. Deze man ritst na drie minuten persen en pogingen tot het opwekken van weeën zijn gulp dicht en voelt op de terugweg het immense gewicht van drie liter pis weer aanzwellen. Dieptepunten in het leven.

Maar de afgelopen tijd dus niet. De blozende blaasbeoefenaars staan de afgelopen weken juichend in nagenoeg lege wc’s te stralen. Vol trots zwiepen zij van links naar rechts om hun territorium af te bakenen op het toilet. Tijdens hun manische plaseuforie kijken zij met een schuin oog richting wasbak en wegen de risico’s af. Vanaf hoeveel afstand zouden ze de wasbak halfvol kunnen pissen? Het is nu of nooit.