Door Marloes Swinkels
De reden dat ik al bijna 22 jaar zo graag mijn vak uitoefen, is eigenlijk in één zin samen te vatten: “Ik help mensen ontzettend graag met het (her)vinden van hun geluk op het werk.” Prettiger samenwerken, meer onderlinge verbondenheid voelen, voor jezelf durven opkomen en een leidinggevende zijn die de balans weet te vinden in alles wat nodig is om een team succesvol te begeleiden. Dat zijn een paar voorbeelden waarmee ik in mijn dagelijkse werkpraktijk te maken heb. Communicatie en samenwerking in al haar facetten dus.
Deze coronatijd is een periode van verandering die we met ons allen doormaken. Dat is uniek. We lijken nu wel op één heel groot bedrijf, met verschillende teams, dat van bovenaf een opdracht heeft gekregen die veel verandering met zich meebrengt. Er moet een “sense of urgency” gevoeld worden, voordat (de meeste) mensen concreet in beweging komen. Van nature vinden wij mensen het namelijk fijn om de dingen te doen zoals we gewend zijn en we gaan pas veranderen als we er ook voordelen van inzien.
Vanuit die gedachte heb ik met fascinatie gekeken naar de afgelopen tijd en nog. Er gebeuren namelijk prachtige dingen en die gebeurden al heel snel. De complimenten en waardering voor de mensen in de werkende front linie. De verbondenheid die we voelen met de meest kwetsbare doelgroepen. Vele prachtige initiatieven om positief te blijven: harten, beren, krijttekeningen, polsbandjes en regenbogen. We staan stil bij wat we wél hebben. We zien in hoezeer we in een 24/7 haast- en consumptiewereld leefden. We zijn al lang blij dat we op afstand met een vriend praten en we zien de positieve gevolgen voor ons milieu. Plots is het fijner om een collega (online) tegen te komen. Effectiviteit en efficiency. We worden liever voor elkaar!
Ook is er weerstand. Gelukkig maar, want weerstand is nodig. De weerstand die we het virus willen bieden: “Welk vaccin is sterk genoeg en hoe lang kan het in deze kennismaatschappij duren voordat zo’n vaccin er is?” Weerstand die je ook uit kunt leggen als bijvoorbeeld de strijd tussen landen – die ik nu even zie als team – . Hoe jammer ook, blijkbaar is het nodig. Ik kijk er met leed naar, althans naar de competitie. “Hoe bewaken we onze grenzen en veiligheid zo goed mogelijk en wie van alle landen treft de beste maatregelen?” Sommige landen willen zelfs een schuldige aanwijzen voor dit virus. Ook weerstand en competitie zijn nodig om met ons allen tot een diepere bezinning te komen.
Als je dit kleiner maakt, is het allemaal zo herkenbaar in de beroepspraktijk van mijn opdrachtgevers. Dan zijn alle gedragingen die we nu zien, terug te herleiden naar de kantoren, wandelgangen, klaslokalen, kantines, zorgcentra en directie meetings die ik zo graag begeleid.
Naast de fascinatie waarmee ik beroepsmatig naar deze periode kijk, ga ik op en neer tussen allerlei emoties. Vanaf het moment dat ons kabinet haar maatregelen bekendmaakte, werd mijn agenda leeg. Trainingen en persoonlijke coaching werden geschrapt of tot nader order uitgesteld. Natuurlijk zou ik online het een en ander kunnen doen, maar mijn opdrachtgevers moeten dat ook willen. Liever geven ze nu geen geld uit aan “extraatjes” als training & coaching. Begrijpelijk en jammer tegelijk, want de thema’s die ik met teams en leiders aanga, zijn juist nu heel hard nodig.
Vorige week had ik echt even een dip. Nu al kan ik zeggen dat dat nodig was, want in die eerste weken leek het me makkelijk af te gaan om de dagen door te komen. Al meteen vanaf medio maart begon ik met het versturen van vele kaartjes en andere attente gebaren naar degenen die het nodig hebben. Lekker op een andere manier helpen. Daarnaast achterstallige klussen en kwarweitjes thuis doen en veel lange wandelingen maken met ons hondje. So far, so good.
Vorige week bekroop me een ander gevoel dat ik niet helemaal kon duiden. Het was geen fijn gevoel. Het was een gevoel van leegte, gemis, geen puf, confrontatie met mezelf. Ik stond mezelf toe om terug te denken aan vorig jaar. In juli 2019 is mijn lieve moeder overleden na een 9 jaar lang en intensief Alzheimer ziekbed. De dankbaarheid voor haar verlossing was er al en is nu nog vele malen groter. Ik kan me er niets bij voorstellen dat familie niet bij mensjes zoals mijn moeder mag zijn. Ik stop dat gevoel weg en soms lukt dat niet. Dan stromen de tranen. Dat is veel leed voor hen hoor! Ik wil hiermee een hart onder de riem steken voor al degenen die dat nu moeten doorstaan!
Maar hey, ik ben de eerste die zegt dat ik van veel geluk mag spreken. Naast een paar zieke dierbare vrienden die er gelukkig weer bovenop zijn, is groter leed me gespaard gebleven. Ik kan door. Ik wil graag door. Het maakt nu even niet uit hoe en wat. Al komen de muren soms op me af en ben ik het thuiswerken samen met mijn man wel eens spuugzat, er is heel veel moois en liefs en kleins te ervaren, als ik het maar toelaat.
Dat geldt ook voor jou!
Iedere dag eindigen mijn man en ik de dag met een DasLief top 5. Gewoon, om samen even stil te staan bij al het leed en ook om samen te blijven beseffen wat we hebben en mogen vasthouden.
Ik hoop dat we met ons allen de kracht blijven vinden om optimistisch door te gaan. Met ons allen samen in en voor Nederweert!
Mocht je dit lezen, bijvoorbeeld in de zorg werken, en zou je je ei graag eens kwijt willen, ik ben graag vrijwillig bereid om je te ondersteunen. Op afstand, via beeldbellen of op een ander manier, voel je welkom als je daar behoefte aan hebt.
Er zijn nog geen reacties geplaatst.