Alweer een nieuwe dag is van start. De zoveelste dag die bestaat uit een kleine wereld. De wereld is zo groot en er gebeurd zoveel, en toch voelen we ons alleen….
De corona heeft heel Nederland, of beter gezegd, de hele wereld in zijn macht. Elke dag de berichten, weer zoveel doden, weer zoveel ziekenhuisopnames. En tussendoor af en toe een positief bericht van iemand die is opgeknapt van die gekke corona. Heel Nederland staat op zijn kop. Alle vitale sectoren werken nog harder dan hard, om de mensheid te redden van dit verschrikkelijk virus.
De zorgsector wordt hard getroffen. Altijd gevochten voor respect en waardering. En nu krijgen juist zij van alles onder ogen wat je normaal alleen in films ziet. Mensen die overlijden, mensen die ze hebben zien knokken en toch de strijd verliezen. En dan nog niet eens meegeteld die erbarmelijke omstandigheden. Langere diensten werken van soms wel 12 uur. De hele dag een isolatiepak aan met mondkapje, handschoenen en noem maar op. En dan rennen van de 1 naar de ander patiënt die hulp nodig heeft. Maar door de toestroom van patiënten je dit niet waar kunt maken. Het gaat tegen je gevoel in dat je soms patiënten niet kunt helpen. En dan niet te vergeten de mentale draaglast. Ga jij als verpleging maar uitleggen aan die zorgvrager op die somatische afdeling dat diegene niet de afdeling af mag. En ga jij maar vertellen aan die zorgvrager met dementie waarom zijn/haar familie niet mag/kan komen. En het allerergste….Ga jij als verpleging maar je patiënten verzorgen en helpen, terwijl je weet dat als je de volgende ronde de kamer binnen komt, iemand de strijd heeft opgegeven. Helemaal alleen….
Ziekenhuizen die geplande operaties afzeggen. “sorry meneer/mevrouw, door de corona wordt het afgezegd”. En daarna kun je gaan wachten. Ziekenhuisconsulten die telefonisch gebeuren zodat je niet naar het ziekenhuis hoeft. Al die artsen zullen het moeten doen, graag of niet. Ook al zijn ze het er niet mee eens. En ben eerlijk. Bij artsen stoot dit ook allemaal tegen de borst. Ze willen optimale zorg leveren, ze willen er zijn voor de mens. Maar dat komt straks wel weer.
Maar ook andere sectoren knokken om met zijn alleen deze strijd te winnen. Denk maar eens aan winkelpersoneel. Kei hard werken om de schappen van de winkels te vullen, terwijl er tussendoor weer een aantal “hamsteraars” voorbij komen. Die hamsteraars die op dat momenteel teveel in de IK wereld leven. En niet denken aan het werkend personeel wat ’s avonds ook nog wat nodig heeft. Winkelpersoneel dat extra gele jasjes moet dragen om alstublieft te vragen voor de gepaste afstand van 1,5 meter.
De schoonmakers, die in alle gebouwen en bedrijven werken waarin er gewoon doorgewerkt moet worden. Ook zij die enorm risico lopen om het virus te krijgen. Zij die gewoon de koffie automaat bijvullen, de vloeren dweilen maar ook de toiletten poetsen. Het zijn niet zomaar schoonmakers. Dit is een belangrijkere tak van werk dan dat de meeste mensen inzien.
En denk eens aan de leraren, kinderopvang, juffen en meesters. Wat zullen alle ouders jullie missen. De kinderen constant thuis hebben, activiteiten bedenken en school werkjes maken. Eventjes gaat dat prima, maar na een tijdje merk je het wel aan het gedrag van je kind dat het niet meer zo tof is om niet naar school te kunnen. Alle beroepen die ervoor zorgen ons kikkerlandje draaiende te houden. Al die beroepen die enorm veel risico nemen om zelf het virus te krijgen, maar wel hun werk doen voor de medemens.
Ja, de regels die zijn gemaakt zijn streng. Zeker voor die ZZP’er die net zijn bedrijfje heeft gestart. Of de lokale kapper in het dorp. Of denk eens aan dat ene kleine winkeltje in de stad dat al generaties bestaat. Al die mensen krijgen het zwaar. Je hebt je hypotheek, je vaste lasten, maar je inkomsten ben je kwijt. Dan zul je zeer creatief moeten zijn.
Qua creativiteit is Nederland een top land. Kijk maar eens in de sociale media. Kappers zaken die hun verf en adviezen aan de deur verkopen. Dat ene winkeltje dat levert op bestelling. Die restaurants die nu in 1 keer alles omzetten om het eten bij de mensen af te leveren. Al die bedrijven die dat doen om toch nog inkomsten te krijgen.
En dan al die goede doelen acties. Horeca bedrijven die hun voedsel wat ze ingekocht hadden naar de voedselbank brengen. Dat friettentje om de hoek dat ervoor zorgt dat de ouder zorgvrager in de instelling samen met de verzorging friet kan eten. Gewoon belangeloos als dank
Buiten al die creativiteit en acties is het helaas ook vaker te zien dat er ook mensen zijn die zich niet aan de regels houden. Dit is erg jammer. Weetje…. diegene die zich niet aan de regels houdt ik heb een vraag: ”hoe denk je over je medemens, in hoeverre zijn die belangrijk”. Want als je je niet aan de regels houdt gebeurd het volgende. Je kunt corona krijgen, jij denkt er misschien heel ligt over en zult denken: ”ach een griepje”. Maar denk even na, voor die oudere in je kring of die chronisch zieke, daarvoor kan het de dood betekenen. Dus houdt je aan de regels, toe dit zijn maar een paar weken. Daarna mag je doen en laten wat je wilt.
Door de corona komt Nederland dichter bij elkaar. Dat kan, maar dan hoop ik wel dat er in augustus niet weer de commotie begint over wel of geen Piet. Want als we met zijn allen zo dichter tot mekaar komen, zullen we ook elkaars waarden en normen moeten respecteren. Dus waarom dan weer druk maken om een discussie?
Mensen, als we dit hebben doorstaan, dan lijkt al de rest een peulen schil.
Liefs Angelique Horio
Zorgcoördinator
Er zijn nog geen reacties geplaatst.