Het corona-virus raakt ons allemaal | Lilian (54)

Het maakt niet uit of je jong of oud bent.
Het maakt niet uit waar je in je dagelijkse leven mee bezig bent.
Iedereen van ons heeft met de gevolgen van het virus te maken.

“Wij willen mensen uit Nederweert de mogelijkheid geven om hun verhaal te vertellen“. Vandaag de ‘thuiszorgmedewerkster’;

Lilian (54 jaar)

Vanuit mijn werk bezoek ik de mensen in de thuissituatie, waarbij ik in mijn route voornamelijk bij de mensen kom die in de gebouwen in Nederweert wonen, zoals bijvoorbeeld de Antoniusveste. Het is een heel verdrietige tijd.
 De mensen zelf zijn erg voorzichtig geworden. Maar ook blijven hun familieleden nu zoveel mogelijk weg bij pap en mam. En dat doet heel veel verdriet. De mensen zijn gewend aan de bezoekjes van de kinderen, de kleinkinderen en de achterkleinkinderen en dat valt nu allemaal weg. De mensen mogen in principe gewoon naar buiten maar raken door de hele gebeuren toch erg geïsoleerd.

Soms gaan mensen twee, drie of vier keer per week naar een zorgboerderij maar die zijn gesloten. De dagbestedingen zijn dicht. De kienmiddagjes zijn afgezegd net als de middagen in de Pinnenhof. De vrijwilligers komen niet meer.
En daarbij hebben wij als organisatie, net als alle andere thuiszorgorganisaties in ons land, besloten dat de niet-noodzakelijke hulp zo veel mogelijk wordt afgezegd. En daarmee komen we bij sommige mensen nog maar heel weinig en zijn er ook mensen bij waar we nu niet meer komen. En dat alles om het besmettingsgevaar zo klein mogelijk te maken. De grootste meerderheid van de families begrijpt waarom deze beslissing is genomen. We komen met een heel team en ook steeds verschillende personen bij de mensen. Dan is het besmettingsgevaar groter.
Veel kinderen nemen ook een stuk zorg over. Ze doen de steunkousen bijvoorbeeld ’s avonds uit of douchen hun moeder een keer. Families weten dat de genomen maatregelen tijdelijk zijn. Hoe beter we de adviezen van de regering opvolgen, hoe beter we er voor kunnen zorgen dat de verspreiding van het virus gaat stoppen en hoe eerder wij de zorg weer over kunnen nemen. 
We willen onze mensen, alles en iedereen, weer terug hebben.

Het heeft een hele grote impact. 
En dit gaat mij ontzettend aan het hart. Ik heb deze baan en dit werk gekozen om voor de mensen te zorgen. Wanneer je in de zorg wil en kunt werken, moet je echt een zorghart hebben. Anders ga je dit werk niet volhouden. Dan kun je dit werk niet doen.
En nu kan en mag ik niet zorgen zoals ik het zou willen.
En dan zitten daar de mensen. Het zijn hoopjes die ik het liefste allemaal mee naar huis zou willen nemen. Het is zo erg…..

Het doet me echt heel erg pijn. 
In de week dat we de mensen moesten bellen om te zeggen, wanneer dat voor hen ook goed was, dat we de zorg wilden stoppen of wilden minderen, toen hadden we 6 april nog als datum in ons achterhoofd. Maar nu is het 28 april en zou het zo maar nog langer kunnen worden.
Dat is heel hard.
Ik voel dat van heel dichtbij bij mijn schoonouders, waar de zorg is gestopt en die bang zijn wanneer mijn man en ik komen omdat we beiden in de zorg werken en in contact zijn met mensen.
En ik voel het van mijn cliënten.

Het is zo ontzettend verdrietig. Ik heb me voorgenomen, als straks de hele sores voorbij is, als we weer mogen zorgen voor al die mensen…. 
Ik merk dat ik gewoon een trilling in mijn keel krijg….. 
Het doet met zo veel. Ik heb me voorgenomen als alles weer voorbij is, als we de mensen weer allemaal mogen verzorgen; ik ga ze in de watten leggen, ik ga ze knuffelen, lekker betuttelen, insmeren en, en nog veel en veel meer van wat we anders doen.

Het wereldje is nu zo klein voor ze.
 Het is alleen maar televisie en radio en daar hoor je van ‘s morgens vroeg tot ’s avonds laat alleen maar over corona. En de mensjes horen alleen maar hoeveel doden er zijn en hoeveel ziekenhuisopnames. Dat pikken ze er uit en dat blijft steeds door hun hoofd dwarrelen. Het is moeilijk voor deze mensen om te relativeren en natuurlijk behoren ze ook tot de risicogroep. 
Er zijn mensen die erg bang zijn om besmet te worden.

Nu we vanwege het besmettingsgevaar zo veel mensen afgebeld hebben, hoef ik minder mensen te bezoeken. En daarmee hebben we meer tijd om te luisteren naar de mensen, naar hun verdriet en hun angst. Ik pak mijn tijd ook en ik heb nu een beetje lak aan alle minuten die we normaal in de gaten moeten houden. De mensen die ik in de zorg heb, die hebben noodzakelijke zorg en hebben dit heel hard nodig. Ook een arm om hun schouders en die krijgen ze dan van mij. In de zorg ben ik toch al heel dicht bij ze.

En wat mis ik nu mijn collega’s.
We dronken ’s morgens altijd samen koffie en na de route kwamen we bij elkaar. Er is altijd wel iets waar je over wilde praten of waar je mee zit. En soms wilden we gewoon de zaak even op stelten zetten.
Maar het mag niet meer. We mogen zoals ze dat noemen niet meer samenscholen en moeten vanuit huis gaan werken en direct na de route ook weer naar huis. De momenten van ontladen zijn er niet meer terwijl we die nu extra hard nodig hebben. 
Dat merk ik wel. Ik heb gelukkig collega’s, die ik kan bellen. En we zijn allemaal veel sterker dan we van te voren zouden denken. Maar toch heb ik afgelopen maandag de hele dag gehuild. Het was mijn eerste vrije dag. Het ging gewoon niet. Ik kon het geen plaatsje geven. Het moet er dan even uit.

Weet je, ik maak me er ook zorgen over hoe het met de mensen zal gaan na dit hele gebeuren. De mensen zitten behoorlijk lang in een isolement en ik ben er bang voor dat dit gevolgen heeft voor het lichamelijke en ook voor het geestelijke. De kleine stukjes lopen wat ze normaal onder begeleiding van de fysio doen, kunnen niet meer. De pedicure komt niet meer waardoor mensen ook pijn krijgen aan hun voeten en minder gaan lopen. Ik kan hier nog uren over vertellen. Er komt veel meer bij kijken. Mensen die bijvoorbeeld een beetje vergeetachtig zijn, krijgen niet meer de prikkels die ze normaal krijgen.

Ik ben er vast van overtuigd dat de isolatie en de eenzaamheid, het verdriet en de angst heel veel met de mensen doet. Dat zie ik zo duidelijk.
Ze waarschuwen ons steeds voor de storm die gaat komen, maar de storm blijft voor ons gelukkig nog steeds uit. Daar ben ik heel blij mee.
Maar soms bekruipt me de gedachte van wat er nog allemaal komen gaat.

Ik hoop dat mensen begrijpen dat het een noodzaak is dat we soms van die stomme dingen moeten doen zoals de zorg afzeggen. We hebben daar zelf enorme pijn van.

Ria
‘Het corona-virus raakt ons allemaal’ is een serie van Ria voor Nederweert24. Persoonlijke verhalen over de onwerkelijke situatie waar we met z’n allen zitten. Verhalen van en door mensen uit Nederweert. Van jong tot oud en uit alle beroepsgroepen.

• Het corona-virus raakt ons allemaal | Kristy (24)
• Het corona-virus raakt ons allemaal | Imke (11)
• Het corona-virus raakt ons allemaal | Paul (46)
• Het corona-virus raakt ons allemaal | Ton (59 jaar)
• Het corona-virus raakt ons allemaal | Jente (16 jaar)
• Het corona-virus raakt ons allemaal | José (61 jaar)