Zondagmiddag zijn Piet Koppen en Antoon Jacobs onderscheiden met de hoogste onderscheiding binnen V.V. de Vlikkestaekers in Ospel. Beiden kregen de onderscheiding “Lid van Bijzondere Verdiensten“, de hoogste onderscheiding binnen de vereniging. De versierselen werden omgehangen tijdens de KerboĂȘtegewoeĂ«ne binnezitting in het Peeljuweel in Ospel.
Piet Koppen
In het seizoen 1986/1987 werd Piet uitgeroepen als Prins Piet II van de Vlikkestaekers Doospel. Een jaar later pakte hij al meteen door en volgde Harry van Klaos op als vierde Vorst van de vereniging sinds de heroprichting. Die functie heeft hij maar liefst 17 jaar vervuld. Zeventien Prinsen werden er onder zijn leiding uitgezocht en uitgeroepen. Piet was een Vorst die de touwtjes, in de goede zin van het woord, strak in handen hield. Stijlvol, altijd goed voorbereid en alles tot in de puntjes geregeld. Piet was een Vorst met ‘cachet’.
Piet onderhield met al zijn Prinsen een hele goede band. Voor elke activiteit moesten ze eerste een ‘snapske’ bij hem thuis komen drinken en na het jaarlijkse ziekenhuisbezoek had zijn vrouw Truus altijd een complete maaltijd voorbereid.
De huidige kapel van de Vlikkestaekers dankt haar naam voor een gedeelte aan Piet. Was het voorheen gewoon ‘D’n Hoempa’, Piet sprak altijd over ‘Oze Hoempa’. En die naam dragen ze tot op de dag van vandaag nog.
In het seizoen 2003-2004 droeg Piet het Vorstenschap over aan Jos Douven. Tijdens zijn drukbezochte afscheidsreceptie kreeg hij de titel ‘leĂ«rsevorst’ toebedeeld.
Piet is in zijn vastelaovendjactiviteiten altijd door dik en dun gesteund door zijn vrouw Truus. Zij ging overal mee naartoe en maakte zich op allerlei fronten verdienstelijk voor de vereniging. En hun vastelaovendj-genen hebben ze doorgeven aan hun zoon Mourk. In het seizoen 2007-2008 werd hij uitgeroepen tot Prins Mourk I en sinds het seizoen 2011-2012 hanteert hij de voorzittershamer.
Anton Jacobs
Samen met kaartvrienden Harry Driessen, Tjeu de Leeuw en Wim Minkenberg trad Anton in het seizoen 1975-1976 toe tot de Vlikkestaekers. Van dit illuster viertal is Anton nog het enig overgebleven actief lid. En wat voor een lid. Tot op de dag van vandaag is hij op 82-jarige leeftijd nog steeds bij nagenoeg elke activiteit aanwezig als Raad van Elk-lid. En meestal als Ă©Ă©n van de eerste binnen maar zeker niet als Ă©Ă©n van de eersten weg. Het is ook Anton zijn lijfspreuk geworden: als je er net zo vaak bent als dat je er kunt zijn dan ben je er vaak genoeg. Anton verzorgt nog altijd de penningenverkoop en maakt zich op allerlei andere fronten verdienstelijk binnen de vereniging.
In zijn jongere Vlikkestaekers-jaren was Anton een echte gangmaker. Legendarisch zijn zijn optredens als trompettist waarbij hij het publiek liet geloven dat hij zelf een prachtige trompetsolo ten gehore bracht. Niet wetende dat ‘Had vanne Kapper’ achter de gordijnen daadwerkelijk stond te spelen en Anton alleen maar playbackte. De waardering voor hetgeen hij altijd voor de Vlikkestaekers deed bleek wel uit het feit dat Anton in het seizoen 1992-1993 als 22-ste en daarmee dus als jubileumprins werd uitgeroepen.
Anton werd in die tijd altijd trouw vergezeld door zijn vrouw Mia. Zij was ook altijd van de partij en maakte zich op velerlei manieren verdienstelijk binnen de vereniging. Helaas is Mia hem en ons te vroeg ontvallen. Anton ging echter niet bij de pakken neerzitten. Hij herpakte zich en vond na een tijdje zijn huidige vriendin Nelly. Ook zij ging in de beginjaren van hun relatie altijd mee maar moest momenteel vanwege fysieke ongemakken vaak verstek laten gaan.
Op de leden vergadering van 18 juni 1997 werd Anton verkozen tot voorzitter. De commissie was eigenlijk op zoek geweest naar een jonge voorzitter maar omdat die niet voorhanden was voelde Anton zich geroepen om de Vlikkestaekers naar een volgende fase te leiden. In zijn afscheidswoord gaf scheidend voorzitter Herman Frenken Anton de opdracht om binnen 3 jaar de voorzittershamer over te dragen aan een jongere voorzitter. Maar dat Anton nog altijd jong van geest was bleek wel uit het feit dat hij die functie van voorzitter de daaropvolgende 14 jaar heeft vervuld. Anton was een echte “Ă©minence grise”, een vaderfiguur waar zowel jong als oud ontzag, respect maar vooral waardering voor had. Hij kon met iedereen door Ă©Ă©n deur en dat bleek wel uit het feit dat hij keer op keer als voorzitter werd herkozen. Ook werd hij herhaaldeijk gevraagd om na zijn voorzitterschap aan te blijven als bestuurslid. Maar Anton was bestuurder genoeg om te weten dat het niet goed was om als ex-voorzitter in het bestuur te blijven zitten en had alle vertrouwen in zijn opvolging. Op vastelaovendjdeesdig 2011 droeg hij de voorzittershamer dan ook met een gerust hart over aan de huidige voorzitter Mourk.