Retraite

In de Amerikaanse staat Arizona lag vorige week een vrouw zes dagen lang in de woestijn. Nadat ze met haar auto in een ravijn was gereden, bleek ze te zwak om naar de bewoonde wereld te lopen. Dan maar een week zonnen, zal ze gedacht hebben.

In ons stressvolle bestaan trachten velen met behulp van een vakantie te ontsnappen aan de dagelijkse sneltrein die leven heet. All-inclusive-resorts, luxueuze cruises of backpack-avonturen moeten de persoon in kwestie opladen. Bij terugkomst kan de vakantieganger vervolgens met frisse tegenzin weer plaatsnemen achter bureau, aanrecht of werkbank.

Deze vrouw werd echter verrast met zes dagen zon, zand en zalig niksdoen. Gratis welteverstaan. Te midden van de Sonora-woestijn baadde de vrouw naast haar autowrak in de warme woestijnzon. Zonder zorgen over failliete ziekenhuizen, vluchtelingenstromen, of Champions League-duels vertoefde de vrouw op haar sobere retraite. Zes dagen lang had ze de luxe haar leven te overdenken en existentiële dilemma’s te doorbreken. Een pas op de plaats met vragen zoals ‘ben ik gelukkig genoeg?’, ‘houd ik nog van mijn echtgenoot?’ en waarschijnlijk omwille van de temperatuur ‘water?’

In de Sonora-woestijn zijn zorgen over het weer wat het knipperlicht voor sommige automobilisten is; niet nodig. Het kwik stijgt er dagelijks tot een tropische vijfendertig graden. Daarbij is het uitzicht er schitterend, kilometers lange vergezichten bepalen door het gebrek aan begroeiing je perspectief. Op deze hemelse plek geen discussies met je vrouw over de afwas, gezeik van je baas of een deurmat vol rekeningen. Een strakblauwe lucht met alleen de melodie van een gortdroog windje. ‘You may say I’m a dreamer, but I’m not the only one’, zong John Lennon ooit. Hij zal een soortgelijk midweekje voor ogen hebben gehad.

Wegwerkers redden de vrouw na zes dagen. Op een culinair doch sober dieet van gras overleefde de vrouw haar tripje. Na een korte stop in het ziekenhuis is ze inmiddels thuis. Uitgerust en opgeladen. En lekker bruin.