Zo’n vier jaar geleden kon je nog geen hoek omrijden of de oranje vlaggen en rood-wit-blauwe ballonnen bepaalden het straatbeeld. Supermarkten verkochten vrachtladingen wuppies, spelerskaartjes en andere voetbalprullaria. Nu niets van dit alles. Geen massa’s mensen op pleinen, geen vrouwen in pikante Bavaria-jurkjes en bovenal: geen oranje op het WK.
De verzameling multimiljonairs kreeg het niet klaargespeeld zich te kwalificeren voor het toernooi der toernooien. Met onbeholpen degradatievoetbal onderschreven de vedettes dat witte voetbalschoentjes, getatoeëerde armen en jaloersmakende loonstrookjes geen voorbode zijn voor het kampioenschap. Integendeel. Plaatsvervangers zoals Panama, Saudi Arabië en Iran doen wel mee. De totale waarde van die selecties mag dan weliswaar overeenkomen met die van één auto van Memphis Depay, zij knokten zich er echter wél doorheen.
Hoe mooi waren de beelden geweest van een Hollands legioen fans dat luid lallend fronsende Russische beveiligers knuffelt. De oranjekaravaan had met haar bonte uitdossingen en riante promillages zelfs bij Poetin een smalend glimlachje kunnen bewerkstelligen. ‘’Hoeveel manschappen zou het kosten om dat Nederland te annexeren?’’, zou hij metterdaad hebben gemompeld tegen zijn generaal.
Resultaat van de afwezigheid is een economische misser van formaat. Horeca zien recordomzetten aan hun neus voorbij gaan, electronicazaken noteren geen piek in de verkoop van woonkamervullende plasmaschermen en voetbalshirtjes bedrukt met spelersnamen worden eerder ritueel verbrand dan verkocht.
Met pijn in het hart kijken we met een schuin oog naar de zuiderburen. Zij toonden zich wel bekwaam genoeg om deel te nemen. Met misplaatst nationalisme zal er traag geklapt worden bij een goal van de Rode Duivels. Weemoedig bedenk je je dat het weer vier jaar duurt voordat de oranje Bentley-bezitters een poging mogen doen. Intussen doen wij een poging het allemaal te vergeten, en vooral die kleur oranje even te mijden.
Er zijn nog geen reacties geplaatst.