Mini-kleptomanie

Iedere roker weet: het is onmogelijk om iedere aansteker die je koopt, tot het bittere einde bij je te houden. De kleine vuurmakertjes eindigen namelijk -verspreid over een willekeurige stapavond- in zo’n dertig verschillende broekzakken. Het is dagelijkse kost van een roker: je koopt aanstekers om ze een kwartier later nooit meer terug te zien.

Het is een soort universeel systeem waarbij de rokende leden eens in de zoveel tijd een aansteker aanschaffen, om deze vervolgens te laten verdwijnen in de doorgeefstructuur die de toekomstige eigenaar van een aansteker bepaalt. Zie het als een bepaalde periodieke contributie waarbij je je lidmaatschap én recht op aanstekers niet kunt verspelen. Zodoende verblijdt iedere roker zich de day after met wéér een nieuwe aansteker terwijl de vorige inmiddels ook een nieuwe eigenaar heeft.

Dit systeem had geweldig gewerkt, ware het niet dat er sommige rokende individuen zijn die deze onschuldige vorm van kleptomanie niet onder controle hebben. Steevast sluimeren zij rondom tafels zoekend naar vonkende prooien, met als resultaat dat zo’n twee uur later alle aanstekers foetsie zijn. Tegen deze tijd heeft de vingervlugge specialist zijn zakken allang vol. Het feit dat deze obsessieve steelpartij geen einde kent, geeft de ziekelijke inslag van dit soort figuren aan. Het spel van het ongemerkt jatten geeft een bepaalde rush voor deze geestelijk-incapabele persoon met als uiteindelijke kers op de taart een ruime keuze van zo’n dertig aanstekers om hun peukie mee te verwarmen.

Een oplossing om deze rotte appels uit dit welhaast volmaakte systeem te weren, is er helaas nog niet. Aangiftes draaien op niks uit en ook aanstekers die louter werken op persoonlijke vingerafdruk zijn er tot op heden nog niet. Wees daarom waakzaam aan wie je je aansteker uitleent, het zou wel eens de laatste keer kunnen zijn dat je ‘m ziet.