Werner Bloemers
De god Bacchus oordeelde in vroeger tijden over de alcoholliefhebbende medemens uit Nederweert en omstreken: er zijn vijf fasen in het uitgaansleven aldaar. Je had eerst het jeugddansen in de Pinnenhof, daarna ging je als opgroeiende puber naar dancing Madeira. Om je onder de jeugdpuistjes krabbend de Santa Domingo of discotheek de Riva te bezoeken. Als vierde fase kon je bij café De Kleine Winst, Wups Pub en dat soort kroegen belanden. Om uiteindelijk als laatste fase in deze route de kantine van Zorgcentrum St. Joseph vol bravoure binnen te vallen.
Dat niet iedereen dezelfde route in Bacchus-land zal afleggen, is gewoon heel normaal. Sommigen slaan het jeugddansen over en begaven zich, nog nat achter de oren, direct naar de Santa. Of er zijn ook mensen die eerst de kantine van het bejaardenhuis aandoen, om vervolgens toch maar naar Eetcafé De Kleine Winst te vluchten. Ieder heeft zijn eigen route. De ene blauw, de ander weer rood. En een derde weer roze.
Toen ik enkele weken geleden met een vriendin bij Eetcafé De Kleine Winst aan het lunchen was, vertelde de eigenaar Paul van der Sande mij dat hij mijn verhalen altijd leest om te zien of hij er echt niet in komt te staan. Normaal gesproken ga ik geen namen noemen, maar er is een bijzonder moment in aantocht en dan blinkt de uitzondering op de regel dermate dat het alleen maar een zilverkleurig applaus zal geven.
Want wat is het geval? Over enkele weken is Paul al 25 jaar de trotse eigenaar van Eetcafë De Kleine Winst en om de trouwe klant alvast in de feeststemming te brengen, schrijf ik dit verhaal. Wie weet, krijgt men er meer klandizie door en vluchten er nog meer ouderen uit het bejaardenhuis linea recta naar de winst, hun scootmobielen chaotisch parkerend op het terras. Het doet mij via deze column veel plezier om Paul en de zijnen alvast van harte te feliciteren met dit prachtige jubileum!
Ik en de Winst … in den beginne zag ik er nog geen brood in om naar De Kleine Winst te gaan. Alles speelde zich nog af in de Santa Domingo (de derde fase) … je had er de geweldige bands, waaronder ook het legendarische concert van de BZB. Je had er de wietgeur, waardoor je bijkans bedwelmd bij Broer Feijen aan de overkant nog een patatje oorlog bestelde. Je had er de Kerstavonden, waarbij dan de mooiste dames met hun borsten ontbloot, de smaakvolste biertjes tapten. Ja, ik weet dat dit bij velen onder ons een glimlach van nostalgie zal opleveren.
En bij de Winst? Wat gebeurde daar? Dat was toch voor die oude meuk? Ik kwam er in het begin een enkele keer. Samen met mijn vrienden een drankje doen tijdens een kroegentocht met de carnaval ofzo, en meer was het niet. Dat veranderde op 24 januari 2004, toen ik met een plaatselijke schone op de maat van ‘Sympathy for he devil’ de inluidingsdans voor de Kleine Winst placht uit te voeren. Daarna was het gewoon elke week wel raak, vaak zelfs tot twee of drie uur s’nachts. Iets wat ik tegenwoordig minder snel zal halen.
Want wat is er toch zo mooi bij de Winst? De ongedwongen sfeer, de humor, het zo geliefde huislkamergevoel … ik weet nog dat ik ooit met een straalbezopen groepje vrienden het boerenbal bij Café Centraal had bezocht. Wat namen wij mee ter herinnering? Een vloertapijt, dat we heel gelukkig uitrolden in de Winst om er verder op te kunnen dansen. Er gebeuren vaak zoveel onverwachte dingen in dat etablissement – ook gelet op de Boeetegewoeene Binnezitting en de kermis – dat het alleen maar naar meer inspirerende gebeurtenissen toe mag leiden. De vierde fase mag nog heel lang door blijven gaan.
Beste mensen, geniet er over een paar weken lekker van … met een pilske en vooral een glimlach.
Werner Bloemers, december 2022.
Er zijn nog geen reacties geplaatst