Werner Bloemers | De zoektocht naar het Madeira-gevoel

Als mensen vroegen waar ik dit jaar op vakantie zou gaan, antwoordde ik: ‘Naar Madeira’. Dan zei men direct: ‘O, dan moet je naar de Brugstraat in Nederweert gaan, haha …’. In 2012 sloot disco Grand Madeira definitief de deuren. Het ligt nu lichtelijk verscholen in de drukke Brugstraat. De stilte overheerst bij het pand, waar in vroeger tijden zoveel dingen gebeurden. Binnen zullen nu wel de nodige schimmels te bespeuren zijn. Een stille traan naar buiten toe.

Madeira-gevoel

Ja, wat was het vroeger toch anders. In de jaren 70, 80, 90 en 00 kwamen de jongeren van heinde en verre om zich het Madeira-gevoel te ontdekken, te verafgoden, te misnoegen. Ik beschrijf vooral vanuit mijn eigen ervaringen in de jaren ’80, ’90 en ’00. Stelletjes leerden er elkaar kennen en maakten het ook weer met elkaar uit. Ruzies kwamen er regelmatig voor, zelfs met Hell’s Angels. Fuiven werden er vaak op vrijdagavonden en zaterdagavonden gehouden, de boerenhoek van vroeger was toch zo gezellig, dat we er op zondagavond al om half acht zaten. En altijd was er het speciale gevoel dat je hebt als je in een bepaalde uitgaansgelegenheid bent. Dat werd versterkt door het geweldige personeel, waaronder dus ook die aardige vrouw die altijd bij de muntenverkoop of garderobe zat. Wat waren het toch mooie tijden! Het is daarom ook goed dat er een boek wordt geschreven over de kroegen die Nederweert in de jaren ’70 en ’80 had. Mogen die uit de jaren ’90 en ’00 er misschien ook bij?

En dan ga je weer naar Madeira. Het echte Madeira dus. Tot een jaar of twintig geleden wist ik nog niet eens dat er een eiland bestond met die naam. Het ligt ergens te dobberen in de Atlantische Oceaan en behoort al sinds de ontdekking in 1419 tot Portugal. Er is in het verleden, ook door Spanje, lustig om gestreden. Dat hoort nu eenmaal bij de geschiedenis. Als je ergens voor het eerst op vakantie gaat, word je soms geïmponeerd door verhalen over vroegere gebeurtenissen. Waarom is dit en dat zo? Maar voor ’t zelfde geld is het bier of de wijn interessanter. Of gewoon de gezelligheid. Die toch wel door een sausje uit je bestemming wordt gevoed.

Ben ik tevreden over het echte Madeira? Jazeker wel. Ook al is het voor evenwichtskunstenaars zoals ik niet overal even gemakkelijk om te lopen, op vlakkere stukken is het gewoon geweldig om te genieten. Het eten is er zeer goed. Overal heerlijke maaltijden die met een vleugje Madeira worden geserveerd. Dat is een speciale aroma die niet in woorden uit te drukken is. De mensen zijn er zeer vriendelijk en houden rekening met mensen die het wat minder hebben. Het personeel van hotel O Vizinho te Funchal deed in elk geval zijn best om het ons naar de zin te maken en vroegen dan ook ‘When do you come back?’ En iedereen een hand geven bij het afscheid, dat zie je niet overal gebeuren. Zijn er dan ook dingen die wat minder waren? Natuurlijk wel. Als je vlak voor het inchecken naar huis erachter komt dat je telefoon foetsie is, zijn dat minder fijne gewaarwordingen. Het echte Madeira is immers net als disco Grand Madeira in vroeger tijden. Soms schijnt de zon, soms kan het regenen. Maar het is altijd de glimlach die overwint.

En als ik nog even verder kan gaan: Madeira heeft een prachtige natuur en schitterende vergezichten die je niet verwacht op een eiland van pakweg  741 vierkante kilometer. Je hebt er vele taxi’s die soms een belachelijk hoge prijs vragen, massagesalons die een spotgoedkope prijs vragen. Het beeld van Ronaldo dat zich grijnzend tentoonstelt. Kortom: het leven is er goed.

Zou men nog ooit iets met de oude Grand Madeira kunnen doen? Een klein theater of een bioscoop, dat zou leuk zijn. Met een vleugje Madeira-gevoel.

Werner Bloemers, september 2025