‘Als je je bedrijf niet vernieuwt, stopt het vanzelf een keer’

Soms loopt het leven anders dan gepland. Ton Salimans (53) kan erover meepraten. Bijna 30 jaar vormde hij een tandem met boerin Hélène. Vol overgave runden ze hun gezinsbedrijf aan de Bloemerstraat, diep in het buitengebied van Nederweert. Hélène deed de hele administratie en de kippen, Ton deed hoofdzakelijk de koeien.

Perspectief
Maar helaas bleef dat niet zo. Door een samenloop van omstandigheden ging de geest de laatste jaren langzaam uit de fles. Het werk op de boerderij, maar vooral al het geregel eromheen en de wettelijke belemmeringen van het agrarisch ondernemerschap vergden steeds meer energie. Bij gebrek aan een opvolger – hun drie kinderen kozen voor een andere carrière –  werd er bovendien nauwelijks meer geïnvesteerd. “Achteraf gezien is het daar misgegaan”, zegt Ton. “Als er niemand klaar staat aan wie je het stokje kunt overdragen, raak je je perspectief kwijt. Dan wordt het steeds moeilijker om je bedrijf bij de tijd te houden en bedreigingen om te buigen in kansen. Die zakelijke worsteling zorgde ook in de persoonlijke sfeer voor spanningen. Op een gegeven moment kwamen we voor een dilemma te staan. Gaan we nog investeren in een nieuwe melkstal met melkrobots of laten we het zoals het is? Uiteindelijk hebben we voor dat laatste gekozen. We besloten om te stoppen met de koeien en onze grond te gaan verhuren.”

Het keerpunt
Het voorjaar van 2020 vormde een keerpunt in hun leven. Na ruim 25 jaar kwam er een einde aan hun huwelijk. Zij verhuisde naar het dorp, hij bleef achter op de boerderij aan de Bloemerstraat. Daar waar in 1969 zijn wieg stond en waar zijn ouders Ber en Toos met melkkoeien en leghennen begonnen. De plek waar je buiten nog alleen de wind en de vogels hoort en waar je nog onbelemmerd tot aan de horizon kunt kijken. “In het begin voelde het heel vreemd. Jarenlang runden we het bedrijf samen. En toen, midden in de coronatijd, zat ik ineens alleen thuis. Op zo’n moment word je heel klein, kan ik je zeggen.”

Regelmaat
Inmiddels heeft hij die donkere periode een plekje gegeven. De melkveehouder van weleer is nu pluimveehouder en dat bevalt hem uitstekend. “Met de koeien was ik altijd in de weer en wist ik nooit precies hoe de dag ging verlopen. Naast het dagelijkse werk in de stal was ik veel buiten bezig. Grasmaaien, inkuilen, afdekken, dat soort werk, ook vaker ’s avonds. Daarnaast kon er te allen tijde een kalf geboren worden. Ook in het weekend kon ik nooit te lang wegblijven, ik moest altijd weer naar huis om te melken.” 

Het werk van een pluimveehouder kent veel meer regelmaat. De kippen die Ton verzorgt, zijn hun leven als eendagskuiken begonnen in de stal van Boeren van Nederweert-collega Tom van de Waarenburg. Opgefokt tot zeventien à achttien weken oud gaan ze bij Salimans als volwaardige leghennen aan de slag.

Lekker ‘spaaien’
De koeienstal heeft hij verhuurd aan een familie die wél een opvolger heeft klaarstaan. “Leuk dat er nog altijd jongeren zijn die boer willen worden. Wie weet wat de toekomst brengt, misschien is er straks wel iemand die het bedrijf over wil nemen. Eenvoudig is dat tegenwoordig niet. Je moet heel wat spek op de ribben hebben om je onderneming up-to-date te houden en aan alle regels te blijven voldoen. Als je niet vernieuwt, stopt het op een gegeven moment vanzelf.”

Alles valt te leren
Met de huidige kippenstal kan hij nog zeker tien jaar vooruit. Die gedachte geeft hem rust, Ton geniet van de vrijheid die het ondernemerschap met zich meebrengt. “Dat was de reden waarom ik ooit boer ben geworden. Ik ga liever buiten een uur ‘spaaien’ dan dat ik tien minuten achter de computer zit. Administratie of internetbankieren: alles gaat tegenwoordig digitaal. Het zal nooit mijn hobby worden, maar dankzij de hulp van mijn kinderen en mijn zus kan ik nu wel overweg met de computer. Zo zie je maar: als het écht moet, kun je alles leren.”