Door Marlous Swinkels
De laatste tijd hoor ik best veel mensen om me heen zeggen dat ze met de ziel onder de arm lopen. Wat een mooie uitdrukking eigenlijk. Veelzeggend. Je vervelen, geen raad weten met jezelf of de wereld om je heen, niet lekker in je vel zitten, je wat doelloos of stuurloos voelen. Aangezien ik het nieuwe jaar optimistisch heb verwelkomd, besteed ik hier dan ook graag aandacht aan.
Want wat is er mis mee om met je ziel onder de arm te lopen? Bewust te worden dat je ziel aandacht nodig heeft? Mooi, zou ik zeggen. We mogen toch best eens een onbestemd gevoel hebben of het gewoon even niet weten? Je vervelen? Dat schijnt heel goed te zijn, onze geest snakt soms naar rust.
Maar we kunnen het niet zo goed. We moeten iets te doen hebben, er bekruipt ons een gevoel van schuld als we gewoon zitten te niksen. We willen iets afvinken, er is nog zo veel dat moet. Nuttig en functioneel zijn dus.
Niet voor niets dat we massaal gingen klussen tijdens de lockdowns. Lekker ontspullen, ín de actie en bezig zijn. De milieustraat was de enige die files kon melden. Ik ken niemand die zegt: “Nou, ik heb eens lekker lang de tijd genomen om met mijn ziel onder mijn arm te gaan lopen.”
Wat doe jij als je met de ziel onder de arm loopt? Ga je wandelen, bakken, Netflixen, lezen, poetsen, muziek luisteren of nog iets anders? Misschien stop jij je ziel wel in je fietstas en ga je een stukje fietsen?
Lukt het je om je ziel voor je te zien en hem of haar te koesteren? Zoals je een baby’tje (een pup, kitten, jong konijntje mag ook) zacht heen en weer wiegt of rustig tegen je aan laat hangen? Het bescherming en troost geeft, een veilige haven. Lastig om iets abstracts als de ziel concreet te maken. Dat zeker! Toch zijn de meesten van ons ook wel eens “tot in hun ziel geraakt”, dus blijkbaar kunnen we er wel mee in verbinding komen. Maar hoe doe je dat dan?
Sorry allemaal, daar heb ik ook niet 1-2-3 het antwoord op. Gelukkig niet, want dan zou die mooie uitdrukking niet meer nodig zijn. Misschien is het al genoeg om ervoor open te staan, jezelf toe te staan dat je het even niet weet, je onbestemde gevoel omarmen. Zoals je die baby (pup, kitten of konijn) een zacht kusje geeft en toefluistert dat het goed is zo. Zo’n kleine heldere ziel die helemaal niet bezig is met zijn ratio, ego, overtuigingen en interne stemmetjes. Die helemaal niets terug zegt. Maar met wie je oh zo veel verbinding voelt, die je doet smelten en voor wie je alle liefde van de wereld voelt. Onvoorwaardelijk. Dat is jouw ziel. Ssssssst
Mocht je dit lezen en zou je op de een of andere manier je ei eens kwijt willen, ik ben graag (vrijwillig) bereid om je te ondersteunen. Op afstand, via beeldbellen of op een ander manier, voel je welkom als je daar behoefte aan hebt.
Loes Live & Learn
Marloes Swinkels
Geef een reactie