De vergelijking van het oude en nieuwe straatbeeld is een mengeling van nostalgie, herinnering, spijt en herkenning. Voor deze aflevering van ‘Tijdreis’ ging onze vaste fotograaf Ton Frenken weer voor u op pad. Ook deze keer weer in het hart van de dorpskern, wat Gerard Kessels altijd ‘Het Oude Dorp’ noemt. Alfons Bruekers nam een duik in het archief van de Stichting Geschiedschrijving Nederweert en leverde een oude foto en het bijbehorende verhaal.
Pannendak
De oude foto is vervaardigd door Jef Kirkels. Het moment van opname is vrij precies te bepalen: oktober 1961. Dat was namelijk de maand waarin het oude café van Wiel van Ciske (van Deursen) werd afgebroken. Dat is op de foto goed te zien: het pannendak is al verwijderd en het trottoir is afgezet om voetgangers te beschermen tegen vallende pannen. Het café werd afgebroken met het oog op de aanleg van een groot kerkplein. De realisatie daarvan bleek om allerlei redenen een zaak van lange adem en pas in 1990 werd gestart met wat nu Lambertushof heet.
Inferno
Behalve de St. Lambertuskerk is ‘Bi-j Siem’ (Kerkstraat 56) de enige constante factor. Op deze plaats stond al in 1547 een herberg en inmiddels wordt daar al bijna 500 jaar ononderbroken bier geschonken. Daarmee is dit vermoedelijk het langst in bedrijf zijnde horecapand van Nederland. Het huidige gebouw, een rijksmonument, werd in 1659 herbouwd. Dat jaar was het grote rampjaar van Nederweert. Op 2 juni van dat jaar sloeg de bliksem in de torenspits. Die viel als een brandende fakkel op de huizen en legde in één nacht 28 huizen in de as. Dit was het ‘towering inferno’ van 1659. Het rampjaartal staat nog steeds met smeedijzeren cijferankers in de straatgevel afgebeeld als een eeuwige herinnering aan deze desastreuze gebeurtenis.
[image-comparator left=”https://www.nederweert24.nl/wp-content/uploads/2018/11/lambertushof-oud.jpg” right=”https://www.nederweert24.nl/wp-content/uploads/2018/11/lambertushof-nieuw.jpg” width=”100%” classes=”hover”][/image-comparator]
Carbid
Uiterst rechts het in 1969 afgebroken huis van de familie Moonen. Rika Wijen vestigde zich daar in 1926 als hoedenmodiste. Ouderen herinneren zich nog de etalage met dameshoedjes. Daarvóór was er de smederij Vullers gevestigd. De smid, W. Vullers, droeg als bijnaam ‘Rowwen Guul’. Een legendarische dorpsfiguur die de Nederweerter ‘Rowwen Haeze’ had kunnen zijn. Hij was niet al te fijnbesnaard en maakte zich onpopulair bij het kerkbestuur. Dat kwam doordat hij een keer tijdens een sacramentsprocessie een met carbid gevulde kanonsloop tot ontploffing bracht. Daarmee werden zowel de devotie als de relatie met de kerk langdurig verstoord.
Verzinkerij
In het witte huis met de poort bevond zich de smederijwinkel van Fons ‘de Smeed’ Bruekers. Hij had zich daar in 1921 gevestigd samen met zijn uit de Duitse grensplaats Karken afkomstige eega Antoinetta Peters. Na de Tweede Wereldoorlog kwamen er achter de woning behalve de smederij ook een verzinkerij en constructiewerkplaats, onder de naam Gebroeders Bruekers Nederweert. In 1989 volgde op initiatief van het gemeentebestuur afbraak van dit historische, uit 1660 daterende huis. Daarmee was het aanzicht van de historische straatwand definitief verloren. Of dat een wijs besluit was? Daarover moet iedereen zelf oordelen.
Strafblad
Het huis van smid Bruekers had een lange historie. De beruchtste bewoner was herbergier Hans de Hoendervanger, een van de grootste criminelen uit de geschiedenis van Nederweert. Hij woonde hier tussen 1590 en 1594, dreef er een herberg en had een strafblad van hier tot Weert. Hij was stalker, pedofiel, dief, rover, huisvredebreuker en verkrachter. Zijn ‘handelsmerk’ was dat hij bij zijn inbraken in de huizen steeds zijn behoefte deed in moespotten, boterkarnen en biertonnen. In januari 1595 werd hij door het plaatselijk gerecht veroordeeld tot de dood door onthoofding. Met een zwaard zou men door zijn hals slaan waarna het onthoofde lichaam op een wagenrad ten toon zou worden gesteld. Aldus geschiedde. Dat was het roemruchte einde van Hans de Hoendervanger.
Straatbeeld
De verschillen in het straatbeeld tussen de oude en de nieuwe foto zijn talrijk. Leilinden, fietsrekken, winkelreclames en uithangborden domineren tegenwoordig het dorpsdecor. De natuurstenen straatkeien verdwenen in het midden van de jaren zestig. Het vrije tweerichtingsverkeer moest nog niet lang geleden éénrichtingsverkeer worden. Veel van toen is er niet meer en daar moeten we vooral ook niet te sentimenteel over doen. Gelukkig hebben we de foto’s nog 😉
Alfons Bruekers
Stichting Geschiedschrijving Nederweert
Er zijn nog geen reacties geplaatst.