In toenemende mate is er kritiek op eindexamens. Alle studenten langs dezelfde meetlat leggen zou oneerlijk zijn. Sommigen zijn immers ontzettend bedreven op bijvoorbeeld artistiek vlak, maar kunnen niet vertellen wat de wortel van vijfentwintig is. De felbegeerde Havo- en Vwo-diploma’s zouden daarom slechts voor sommigen weggelegd zijn.
Het vermogen om immense hoeveelheden nutteloze informatie op te kunnen slaan, dat is zo’n beetje het grootste criterium om toegelaten te worden tot de bollebozenclub van universiteiten. Iedereen die in één jaar een compleet Latijns vocabulaire kan ontwikkelen, krijgt het etiket ‘slim’. Of deze personen ooit bij de groenteboer om een trosje Solanum lycopersicums (tomaten), drie kilo Solanum tuberosums (aardappelen) en een Cucumis sativus (komkommer) zullen vragen, is onwaarschijnlijk. Deze aspirant-professoren kunnen daarbij ieder jaar foutloos de werkwoordvormen van de passé compossé op Franse campings opdreunen. Een uitzonderlijke vaardigheid, maar veel vrouwelijke aandacht krijg je d’r niet mee.
Het cliché ‘ieder z’n eigen kwaliteiten’ lijkt niet van toepassing te zijn bij examens. Alleen de studenten met een harde schijf van boven de tien gigabyte zijn geschikt om de kasten vol informatie op te slaan. Een ander, die zijn elleboog kan likken of zijn voorletters kan poepen, valt niet in de prijzen. Terwijl dat dit soort skills daadwerkelijk van pas komen in je verdere leven.
Tijd voor een ander onderwijssysteem, klinkt het daarom op vele scholen. Een systeem waar mensen beoordeeld worden op hun kwaliteiten in plaats van tekortkomingen. De eindexamenperiode zou dan minder slapeloze nachten opleveren, iedereen die in de gevreesde gymzaal plaatsneemt weet dat Pythagoras toch niet om zijn hoek komt kijken.