Zomaar een wandeling

Zonder plan de tunnel door.
En voor ik het weet wandel ik aan de andere kant van de A2.
Wat drijft mij telkens toch naar deze plek?
Daar waar mijn blikveld wordt gedomineerd door een gigantisch logistiek DC.

Deze wereld ken ik op mijn duimpje.
Hoe kan het anders – na al mijn jaren als Logistics Engineer.
Nog nooit een voet over de drempel van dit pand gezet,
en toch ken ik de geuren, de geluiden, de bedrijvigheid en het leven hier.

Elke heftruck, elke shift, elk protocol.
Hier kun je niet om geuren van pallets en van dozen heen.
Een bedrijvig universum binnen deze muren,
van buiten een horizon verstopt achter staal, beton en steen.

Eigenlijk mijd ik deze confrontatie graag.
Alleen al kijken naar deze kolos stemt mij in mineur.
Mijn hart voelt zwaar om de prijs die is betaald,
voor wat zich afspeelt achter elke logistieke deur.

Ik denk aan het landschap dat hier vroeger was.
Prachtige boerderijen met de grond gelijk gemaakt.
Bulldozers herdefinieerden dit ecosysteem.
Wat was is niet meer zichtbaar, de toekomst is ontwaakt.

Dan maakt mijn hoofd een sprong naar ‘23.
Unieke archeologische vondsten uit historische tijd.
Dit terrein werd in de ijzertijd al constant bewoond,
en ook ten tijde van de Romeinen was hier veel bedrijvigheid.

Prachtig geconserveerde resten van nederzettingen,
maar vooral het ensemble van aangetroffen grafvelden is uniek.
En in de schaduw van dit 90.000 vierkante meter grote pand
word ik ineens getroffen door de symboliek.

Hier leeft meer dan een pand uit ‘23.
Wat hier vroeger leefde, is eigenlijk nooit weggegaan.
In vondsten, verhalen, bewijzen van bedrijvigheid
bleven oude samenlevingen steeds voortbestaan.

Historie, heden en toekomst zijn hier verweven.
Ineens snap ik waarom ik hier het liefste loop.
Hier heerst niet slechts de onontkoombaarheid van vooruitgang,
herinnering streelt hier als een sluier doordrenkt van wens en hoop.

Deze plek ademt magie.
Hartslagen van tijden al dan niet vervlogen.
Ik wandel er doorheen als stille getuige,
verhalen openbaren zich hier voor mijn ogen.

2000 v. Christus – prachtige paarden dartelen rond in open veld.
Een kind stampt in een plas, een vrouw danst in de regen.
1300 jaren later – een pezige man smeedt een ijzeren speer,
zijn adem dampend, op zijn wangen zwarte vegen.

1929 – de aardappelen worden volop geoogst.
Een kar kraakt, een hond blaft ergens aan de horizon.
2025 – mijn stappen vormen sporen in de schaduw van dit pand.
Ik was al onderdeel van dit verhaal voordat het ooit begon.

Mijn zintuigen ontwaken één voor één.
Ik proef de regen, voel hoe eeuwenlang een nieuwe dag begint.
Geuren van weleer landen zachtjes in mijn neus,
echo’s van oude stemmen worden meegedragen door de wind.

Met elke stap ontvouwt zich een verhaal dat al bestond.
Mijn ademhaling bijna synchroon met die van toen.
Bedrijvigheden naadloos in elkaar verstrengeld,
alsof grenzen van tijd er niet langer meer toe doen.

Het was nooit mineurstemming die me overviel op dit terrein.
Misschien is het iets dat grenst aan melancholie.
Historisch geheugen van deze velden maakt zich meester van mij,
roept heimwee op naar wat verder gaat dan wat ik zie.

Ik voel hoe hier de tijd een cirkel is, geen lijn,
terwijl mijn voeten als vanzelf in het ritme gaan.
Wat was, wat is en wat komt – het danst samen in mijn stappen,
neemt in mijn geest zijn eigen ritme aan.

Contrasten, divergentie en momenten komen hier samen.
Een besef dat geen grens ooit echt bestaat.
En al mijmerend over levens, zielen, verbinding, bedrijvigheid,
voel ik me dankbaar, omdat hier niets ooit echt verloren gaat.

Ik denk aan mijn werkdag van morgen.
Mijn realiteit van distributiecentra gelijk aan deze.
En berustend in de logica van vandaag de dag,
draag ik na vandaag een sprankje hoop, nostalgie én heimwee in mijn wezen.

Vervuld draai ik om – tijd om weer naar huis te gaan.
Achter mij de contouren van dat imposante, fonkelnieuwe DC.
Morgen laat ik me weer verleiden door de aantrekkingskracht van deze plek,
door de tunnel, aan de andere kant van de A2…

Loes Mello Colina – Willekens