Leven met het gemis
Er komt een moment dat je denkt: het is al een jaar geleden.
Een jaar zonder hem. Zonder haar.
Een jaar waarin je verder moest.
Een jaar waarin je misschien pas echt voelde wat missen is.
Niet alleen de pijn van het afscheid, maar het stille gemis van elke dag daarna.
Hoe dat eerste jaar voelt, is voor iedereen anders.
Misschien herken je iets in dit verhaal.
Het begin: alles is nog rouw
In de eerste weken na het overlijden draait alles om wat er is gebeurd.
Er zijn kaarten, bloemen en telefoontjes.
Mensen vragen hoe het met je gaat.
Je leeft op adrenaline of op de automatische piloot.
Soms voel je niets, soms voel je alles tegelijk.
En dan wordt het stil.
De wereld gaat verder.
En jij blijft achter met een leegte die moeilijk te beschrijven is.
Hoe noem je het gemis van iemand die elke dag bij je hoorde te zijn?
Je leert langzaam verder leven
Langzaam schuif je van overleven naar leven met het gemis.
Maar hoe dat moet, leer je nergens.
Je probeert wat. Soms lukt het, soms niet.
Misschien schieten de tranen je ineens in de ogen in de supermarkt,
omdat daar zijn lievelingskoekjes liggen.
Of hoor je een liedje op de radio dat je direct raakt.
Misschien voel je je schuldig als je lacht,
of juist als je dat niet meer kunt.
Rouw laat zich niet plannen.
Het komt en gaat zoals het wil.
Soms onverwacht, soms precies op de dagen waarvan je wist dat ze zwaar zouden zijn.
De eerste keren zonder
De eerste verjaardag.
De eerste feestdagen.
De eerste keer thuiskomen in een leeg huis.
De eerste keer….
Elke ‘eerste keer’ maakt zichtbaar wat er niet meer is.
En elke keer doet het pijn.
Toch is elke eerste keer ook een stap vooruit.
Niet omdat je het afsluit, maar omdat je leert leven mét het verdriet in plaats van ertegen te vechten.
Wat je mag weten
Je hoeft niet sterk te zijn.
Je hoeft geen antwoorden te hebben.
Je hoeft niet te doen alsof het beter gaat dan het gaat.
Het is genoeg dat je er bent.
Ook als dat betekent dat je alleen ademt en verder niets.
Praat als dat helpt, met iemand die je vertrouwt.
Schrijf, wandel of zeg even niets als dat beter voelt.
Aan het einde van dat eerste jaar…
Misschien is het verdriet niet weg.
Maar het is veranderd.
Het is zachter geworden, meer onderdeel van je leven.
Niet meer die storm van het begin, maar een schaduw die met je meeloopt.
En diep vanbinnen weet je: ik kan dit.
Niet omdat het moet, maar omdat de liefde die je voelt sterker is dan het verlies.
Die liefde blijft.
Wil je erover praten?
Het eerste jaar kan zwaar zijn.
Wil je praten over wat je meemaakt?
Of iemand die luistert zonder oordeel?
Bij Arléne Uitvaart zijn we er niet alleen voor het afscheid.
Ook na de uitvaart kun je bij ons terecht voor steun bij je rouwproces.
Je hoeft het niet alleen te doen.
Er zijn nog geen reacties geplaatst