Op de laatste dag van Bospop staan per definitie wat meer groepen geprogrammeerd, die onder de noemer blues- of rockband te horen. Maar ook dit keer kan de line-up niet beperkt blijven tot deze twee stromingen in de muziek. We horen ook Americana, punk, indie en laten we het maar gewoon pop noemen. En deze van-alles-wat programmering zorgt ervoor dat ook op deze zondag zich weer ruim 17.000 mensen hun weg naar de festivalwei weten te vinden.
Bospop zondag
Met een verkapte waarschuwing vroeg presentator Phil Aspers of de aanwezigen op het terrein of in het skydeck al wakker waren op het vroege middaguur. Geloof me, de gasten die op de camping nog lagen te meuren in hun pubtentje hebben hun hoofd gestoten tegen de nok van hun tijdelijk verblijf toen Dirty Money zijn eerste geluiden de wereld instuurde. Hard, hard en nog eens hard, maar wel met een beschaafde melodie.
De groep LeNoise toert al enkele jaren rond in geboortegrond België en de omliggende landen en verkondigt daar het woord van Neil Young. Ook op Bospop werd een zeer verdienstelijke set gepresenteerd met diverse hoogtepunten uit Youngs uitgebreide en onmiskenbare oeuvre. Nummers als Tonight’s The Night en Rockin’ In The Free World werden door het enthousiaste publiek met applaus begroet en meegezongen.
Lees alles over Bospop 2025 op onze speciale Bospop-pagina.
In Nocturna werd het publiek bezig gehouden door de groep Mojo Hand, die zich in de kijker heeft gespeeld tijdens de Dutch Blues Challenge. Op Bospop wist de band zich vergezeld door de 16-jarige Luca Holkenborg en het was met name deze jongeling, die met zijn snerpende gitaarspel de tent in extase bracht. Fenomenaal.
Zeg je Warren Haynes, dan zeg je The Allman Brothers Band. Niet verwonderlijk dus, dat de invloeden daarvan in zijn optreden duidelijk kenbaar waren. Toch ook nieuw werk, zoals Invisible en The So Called Shining Through. Een grote rol was er weggelegd voor het Hammond klavier met de daaraan gekoppelde Lesliebox. Visueel een magere performance, maar een lust voor het oor.
De 40-jarige uit Australië afkomstige Orianthi (Panagaris) heeft haar sporen in de muziekwereld inmiddels al dik verdiend. Ze heeft samengewerkt met grootheden als Alice Cooper en Michael Jackson. Op Bospop was ze de frontvrouw in de basale samenstelling van gitaar, bas en drums. Dat ze de kneepsjes van het gitaarspel beheert werd met haar vingervlugge grepen al snel duidelijk en gewaardeerd.
Enthousiasme, gedrevenheid, jeugdig elan: allemaal begrippen die van toepassing zijn op de Engelse indierockband October Drift. Minimalistische geluiden werden afgewisseld met krachtige gitaarrifs, die het publiek opzweepten. Vooral toen gitarist Dan Young zich al spelend onder de mensen begaf en hen tot een moshpit wist te bewegen, waarin hij zelf al dansend een grote rol speelde.
Southern rock, gelardeerd met een vleugje country en een flinke scheut blues, zo kun je wellicht de tonen van Blackberry Smoke omschrijven. Onder aanvoering van Charlie Star weet de groep, ondanks de rechttoe-rechtaan speeltrant toch te boeien met o.a. een heel eigen versie van de CCR-hit Let The Midnight Special.
Ray Wilson verloochent zijn rol als frontman in Genesis niet. Nummers als You’re No Son Of Mine, That’s All en Land Of Confusion kwamen op een fijne manier voor het voetlicht en instrumentaal werd de setlist fraai opgetuigd met saxofoon- en vioolklanken.
Onder aanvoering van leadzanger Patrick Monahan bracht de groep Train een setlist, waarbij veel tijd voor interactie met het publiek was ingeruimd. D’r waren cadeautjes in de vorm van T-shirts, die de wei werden ingegooid en verbale plagerijtjes over he tal dan niet spelen van hun grootste hits. Daarmee werd het een vermakelijk en alleszins verteerbaar optreden met o.a. een uitstapje naar The Joker van Steve Miller (“I’m a lover and I’m a sinner, I play my music in the sun…”) om dan toch te eindigen met het door iedereen lang verwachte Drops of Jupiter en door iederen meegeblèrde refrein “Tell me…”
Kenny Wayne Shepherd bracht met zijn band heerlijke, ongecompliceerde bluesrock. Zijn spel kenmerkt zich door de puurheid van de muziek, onnodige franje wordt weggelaten, zelfs verafschuwd. Niet moeilijk doen, gewoon spelen, dat is zijn boodschap . Zijn toehoorders namen die ter harte.
Wat moet er nog gezegd worden over Joe Bonamassa? Dat hij in het verleden heel wat sterallures had, maar dat tegenwoordig duidelijk is dat hij die ook gerust mocht hebben, want een heel grote artiest is hij zeker. Bonamassa spaart gitaren zoals anderen bierviltjes of postzegels en dat komt vooral voor zijn voorliefde voor dit instrument, dat hij al op jonge leeftijd leerde kennen en bespelen. En dat is dus gedurende zijn optreden wel te merken. Tel daarbij op dat hij ook nog wel een bekwame zanger is met een eigen timbre en je krijgt een totaalplaatje, dat klinkt als een klok. Uitgesponnen nummers met lange solo’s worden aangevuld met vluchtige uitstapjes naar nummers van andere grootheden, zoals Shine On You Crazy Diamond van Pink Floyd. Topklasse.
De afsluitende acts van de zondag in de beide tenten vroegen om een deling van aandacht. Want zowel Marcus King als Meghan Parnell van de Canadese band Bywater Call zijn begenadigde vocalisten. De 29-jarige King laat zijn zang vergezellen van schitterende gitaarklanken en combineert die twee tot een uniek geheel van blues met southern rock. Zijn muzikale loopbaan is nog volop in ontwikkeling, maar hij is nu al een hele grote. Bywater Call uit Toronto bestaat behalve Parnell uit haar partner Dave Barnes en wordt aangevuld met bas, drums, toetsen, trompet en sax. In een gedreven mix van soul, blues en pure pop worden eigen nummers als Holler afgewisseld met enkele prachtige covers, zoals Love The One You’re With van Stephen Stills, waarbij de krachtige stem van Parnell als extra instrument wordt toegevoegd.
Als slotact is het belangrijk dat je de nodige aandacht besteedt aan je publiek. Dat is voor The Black Keys blijkbaar een moeilijke opgave. Muzikaal gezien een prima band, maar op het sociale vlak is er nog heel wat bij te spijkeren. Hopelijk kunnen ze daar, wanneer ze weer onderweg zijn, nog wat van bijleren. En dan mogen ze gerust het nummer van Canned Heat blijven spelen: On The Road Again.
Ale met al kan de organisatie blij zijn met het verloop van dit festival. Natuurlijk was het weer medebepalend voor het resultaat, maar voornamelijk het gevarieerde aanbod aan muziek van ettelijke topbands zorgde ervoor dat deze versie van Bospop er eentje is die geschiedenis schrijft.
Tekst en foto’s: Jan Lormans
Foto Joe Bonamassa: courtesy Ed Hul
Lees alles over Bospop 2025 op onze speciale Bospop-pagina.
2 Reacties
Ik was dit jaar voor de 14e en waarschijnlijk laatste keer. Te druk en te duur. Ik was er alleen zaterdag. Heb 3 kwartier in de rij gestaan voor de ticket controle, overal lange rijen voor de horeca, alle zitplaatsen in de schaduw permanent bezet, grote mensenmassa voor de podia en me kapot geërgerd aan de mensen die dan al dan niet met een rugzak op uitbundig gaan staan dansen en tegen iedereen opbotsen. Voor het eerst ook twee tenten waardoor je opeens halverwege een optreden weg moet om nog wat meer te pakken van de andere programmering. Ik ben nooit eerder thuis gekomen met een gevoel dat ik van alles gemist heb. En laat ik dan maar niet beginnen over de prijzen.
Nee, het zal voor de organisatie gerust een goed weekend zijn geweest maar mij zien ze niet meer.
Ruud volgens mij kun jij nergens van genieten en alleen maar muggenziften! Blijf volgende keer maar fijn thuis!