Bospop, editie 43, is op vrijdag 11 juli begonnen onder een heel gunstig gesternte. Geen modderpoelen zoals in 2024, maar ook geen verschroeiende hitte. Gewoon een lekker temperatuurtje, een achter de wolken verholen zon en een lekker briesje met een publiek, dat een dik applaus gaf aan al die vrijwilligers voor het prachtige werk in de afgelopen weken , toen presentator Phil Aspers daar bij aanvang om vroeg.
Bospop in één woord: RELAXED!
De deuren gingen pas om vijf over half vier open, terwijl tien minuten later al de eerste optredens begonnen, maar dit schoonheidsfoutje werd klakkeloos geaccepteerd. De aanwezige meute bleek onbekommerd te willen gaan genieten van alles, wat deze dag op het muzikale menu stond. En dat menu was dusdanig gevarieerd, dat iedereen met volle teugen genoot van hetgeen werd voorgeschoteld.
Het festivalterrein heeft de nodige veranderingen ondergaan. Breed van opzet, een drukbezochte tribune en een tweede tentstage waren buiten de spiegeltent de meest opvallende wijzigingen. Wat nog meer opviel, was het feit dat optredens op het hoofdpodium geen overlap meer kenden met die in de tenten. Daar stond wel tegenover dat het publiek nu een keuze moest maken voor wat betreft de parallele optredens in de beide tenten. Even wennen en soms ook wel een lastige keuze, maar al met al een gewaardeerde wijziging in het tijdschema.
In de Nocturnatent mocht Marlon Pichel het spits afbijten. In een korte set serveerde deze Rotterdamse zingende drummer lekkere rythm ans blues met een soulsausje. Gesteund door een stevige band liet hij de tent swingen van begin tot eind met fijne numers als I Wanna Know. De eerste groep op het hoofdpodium was de Groningse band The Vices. Deze “ondeugden” stonden vorig jaar al op Pinkpop en lieten nu in o.a. Shaking Shoulder ’n vorm van indierock met veel energieke uptempo horen. Ook het betere luisterlied was aan hen wel besteed, getuige How Does It Feel.
De tributeband Absolutely Floyd had tot voor kort twee Nederweertenaren in hun gelederen, toetsenist Henk Baetsen en frontman Peter Poell. Deze laatste heeft in Robin Slutter een waardig vervanger gevonden. Met zijn volle stem wist hij bekende nummers als Money feilloos te brengen in de uitpuilende Nocturna. Jammer genoeg stond het volume dusdanig hoog, dat er voor het publiek, dat in de open lucht wilde meegenieten, een kakofonie aan geluiden overbleef.
Het Verenigd Koninkrijk was goed vertegenwoordigd op deze eerste festivaldag. Uit Wales kwamen The Manic Street Preachers hun opwachting maken. De band heeft heel wat hits op zijn naam staan, waarvan een groot aantal werd gespeeld, zoals Motorcycle Emptiness. De groep met frontman James Bradfield staat erom bekend te protesteren tegen onrecht en onrechtbrengers en hun slotnummer If You Tolerate This Your Children Will Be Next werd met gejuich ontvangen.
Terwijl de Deense band Dizzy Miss Lizzy onder aanvoering van Tim Christensen hun alternatieve rock over het publiek uitstrooide, konden de liefhebbers van de betere blues in Nocturna gaan luisteren naar de Nederlandse groep King of the World, met in hun midden (jawel daar, wastie weer) Marlon Pichel op drums en de Belgische gitarist Stef Delbaere. Muzikaal erg sterk door een snerpende saxofoon, maar ook gevoelige zang liet deze groep je genieten van nummers als Eyes Of A Child en Life After You.
Uit Schotland kwam Franz Ferdinand het hoofdpodium bevolken. Zanger Alexander Kapranos heeft met zijn doordringende stem een grote invloed op het totaalgeluid van de band. Sommigen noemen hun muziek art rock of postpunk, maar zelf vinden ze de term “pop” allesomvattender. Geef ze eens ongelijk. Vanzelfsprekend werden de toegestroomde fans vergast op de vele hits, maar bij Take Me Out gingen de remmen pas echt los.
Iedereen kent Natasha Bedingfield nog wel. De inmiddels de jeugd ontgroeide Engelse zangeres heeft heel wat bekende hits op haar naam staan zoals These Words en Strip Me. In een energieke set bracht zij ook nog een eerbetoon aan artiesten die ons inmiddels hebben verlaten, te weten Prince (Purple Rain) en Dolores O’Riordan van the Cranberries (Zombie). Maar als afsluiter mocht haar grootste hit Unwritten natuurlijk niet ontbreken.
Dag 1 van Bospop ging erg relaxed voorbij en het voor het hoofdpodium samengepakte publiek maakte zich op voor de afsluitende act: Snow Patrol. Deze band met zijn roots in Noord-Ierland en Schotland weet onder aanvoering van Gary Lightbody de fans nog altijd naar zich toe te trekken met lekker in het gehoor liggende, maar af en toe ook wat meer ingewikkelde nummers. Hoe dan ook, de toehoorders wilden na Run, Just Say Yes en Shut Your Eyes nog geen afscheid nemen. En dus kwam de band ook nog op de proppen met het hartstochelijk toegejuichte Chasing Cars. Het publiek kon tevreden naar huis en dat gebeurde dus, hoe kan het ook anders, heel relaxed.
Lees alles over Bospop 2025 op onze speciale Bospop-pagina.
Er zijn nog geen reacties geplaatst