Er prijkt een foto op drie schermen in buurthuis De Smelen. We zien een boer die voortsjokt met een kalf op zijn nek. En laat die boer nou in het Sluis 13-publiek zitten: Cees Vendrig, inmiddels de 90 dik gepasseerd.
Sluis 13
Of hij in zijn jongere jaren zo al zijn vee naar de wei bracht, luidt de vraag in zijn richting. Als ze hem er voor betaalden wel, antwoordt hij gevat in de microfoon. “Hier kon ik 50 gulden mee verdienen“, zegt hij erachteraan, “maar dan moest ik het dier wel op mijn nek naar huis brengen.” Dat was de voorwaarde die collega-boer Van der Heijden aan de transactie koppelde.
Cees kreeg het geld en het kalf niet op de gemakkelijke manier. Wie daaraan twijfelt moet maar eens een jong kalf op zijn nek nemen en gaan wandelen terwijl de verkopende partij meerijdt en probeert het kalf onrustig te maken. Want dat was wat Van der Heijden deed. “Dan zijn die poten in je nek niet zo fijn“, verzekert Cees, maar hij heeft het gelukkig overleefd. En gewonnen.
Cees Vendrig is een van die namen die voorgoed aan Sluis 13 verbonden zijn. Er zijn natuurlijk veel meer namen, net zoals er veel meer zielen zijn die iets met het buurtschap op de grens van Brabant en Limburg hebben, of ze er nou nog wonen of ooit gewoond hebben.
Fotomiddag
Op zondag 2 februari zaten er 120 mensen in een stampvol buurthuis in Someren-Eind achter een kop koffie, thee en een plak cake klaar voor een experiment, even simpel als vermakelijk: een gratis middag foto’s uit de rijke historie van Sluis 13 kijken en aldoende met zijn allen herinneringen ophalen. De aanwezigen hadden dus zelf het succes van de middag in handen.
Je zou het met een beetje fantasie mondeling geschiedenis ‘schrijven’ kunnen noemen, maar daar is het de organiserende Vrienden van Sluis 13 niet om te doen. “Wij willen in lijn met het doel waarvoor we ooit opgericht zijn: mensen bijeenbrengen die voor het buurtschap een plekje apart in hun hart houden. Die vlam brandend houden want het buurtschap, het buurthuis en de onderlinge verbondenheid zijn niet vanzelfsprekend: daar moet je werk voor doen om dat allemaal in stand te houden. Onder meer met een jaarlijkse feestavond in De Smelen en dit keer dan de fotomiddag.”
Het was vooral een grote reünie van mensen die elkaar al een hele tijd niet gezien of gesproken hadden. Oude vrienden die de draad weer oppakten waar dat ze hem ooit lieten liggen, oud-juffen die tot in de jaren negentig les gaven aan de school van Sluis 13 en weer even terugkeerden naar de plek waar ooit de schoolbankjes stonden, uitgewaaierde klasgenoten die elkaar na vele tientallen jaren weer in de ogen keken en dachten ‘wat gaat de tijd toch snel!’ en voormalige buurmeisjes die bijna tachtig jaar op 13 naast elkaar woonden en van wie er eentje naar het dorp verhuisde maar nu wel weer van de partij was.
Het was een bijzondere dag. De meesten kwamen voor de foto’s en een injectie historisch besef. Iedereen genoot zichtbaar van de beelden die op drie door Carlo van der Zanden geregelde beeldschermen voorbij kwamen, beelden die voor een belangrijk deel uit de collectie van Frans Leenders geleend zijn en uit de fotoalbums van diverse Dertieners.
Foto’s van de werkzaamheden aan de sluis, van de sluiswachters en een van hen, Cor van de Kerkhof die zich ontpopte tot de ‘Burgemeester van Dertien’, foto’s van de bouw van de kleuterschool, van de school, de leraren en leerlingen die lang het buurthuis bevolkten voordat het buurthuis werd; foto’s van de pater die Sluis 13 het jeugdcarnaval gaf, van de voetballers van Sluis 13, de vijf cafés die er ooit waren, van markante buurtgenoten als de zingende Thieu Hoeben, de zorgzame Piet Geraerts, de olijke Toontje Koolen. Het publiek kon er geen genoeg van krijgen. Het was letterlijk en figuurlijk een feest van herkenning.
Mario Bouwmans die alles aan elkaar praatte en die in samenwerking met Margreet Vestjens en Gerda Huzen aanwezigen zo veel mogelijk de microfoon onder de neus duwde, wilde graag verhalen horen: wat schiet toehoorders aan herinneringen te binnen, wat weten ze nog van bepaalde gebouwen, plekken of gebeurtenissen, kennen ze de mensen op de foto’s nog? De aanwezigen waren getuige van een levendige uitwisseling van kennis, anekdotes en veronderstellingen waardoor anderen zich weer uitgenodigd voelden daar op te reageren en aan te vullen.
Een prachtig moment was het moment dat Harrie van Horne met de microfoon in de hand bij de klassenfoto uit 1950 ging staan. Hij wees met zijn vinger elk kind op de foto aan en noemde zo in sneltreintempo nagenoeg alle namen van de dik zestig kinderen en de twee leerkrachten op. Hij kreeg een welverdiend applaus.
Drie uur lang bleef iedereen geboeid meedoen. Een aanbod om na veertig foto’s te stoppen, kon op weinig steun rekenen, dus werd de hele slideshow afgewerkt. En toen de schermen uiteindelijk op wit gingen, zaten overal groepjes Dertieners geanimeerd met elkaar bij te buurten.
Wat aan het begin van de bijeenkomst werd geconstateerd – namelijk dat de aanwezigheid van zo veel belangstellenden de proef al bij voorbaat tot een succes had gemaakt -, bleek naderhand eens te meer te gelden door de blije gezichten en warme handdrukken: Sluis 13 maakt bij velen nog altijd iets los en dat delen ze graag met elkaar. “Dat is goed voor het levend houden van ons buurtschap”, aldus de Vrienden van Sluis 13.
Er zijn nog geen reacties geplaatst